In het maandblad ‘Foreign Policy’ heeft prof. Thomas Homer-Dixon (Toronto) geschreven: ‘Moderne samenlevingen moeten een gruwelijke paradox onder de ogen zien. In hoog tempo ontwikkelde technische en economische nieuwigheden kunnen hen ongeëvenaarde welvaart opleveren, maar zij kunnen rijke landen kwetsbaar maken voor verlammende, onverwachte aanvallen. Door te vertrouwen op ingewikkelde programma’s en het concentreren van essentiële bezittingen in kleine geografische groepen, vergroten Westerse landen die feitelijk hun tijd vooruit zijn, de destructieve macht van terroristen, zowel als de psychologische en financiële ravage die zij kunnen veroorzaken…
Om een voorbeeld te geven.
‘Om vier uur ‘s ochtend in juli 2003. Een bloedhete zomernacht. In de hele Verenigde Staten van Amerika werken de elektriciteitscentrales op volle toeten ten behoeve van miljoenen airconditioners, zodat de mensen rustig kunnen slapen. Het hoogspanningsnet van Californië is herhaaldelijk bezweken onder het grote verbruik, met afwisselende verduistering in San Diego en Santa Rosa.
Maar in verschillende delen van de staat komen zes groepjes mannen en vrouwen bij elkaar. Zij reizen in gehuurde minibestelwagentjes naar een tevoren afgesproken bestemming. Voor sommigen is dat een plaats buiten één van de honderden elektrische onderstations, die verspreid over de staat staan. Voor anderen een plek tegen de wind in bij de voornaamste transmissielijnen.
De groepjes lossen hun benodigdheden uit de wagens. Zij die bij de onderstations staan zetten eenvoudige mortieren in elkaar die ze hebben gemaakt van materialen die ze konden kopen in plaatselijke ijzerwinkels, terwijl zij die bij de transmissielijnen zijn gekomen, helium gebruiken om weerballonnen te vullen (met lange zilveren staarten). Op een nauwkeurig afgesproken moment worden de eigengemaakte mortieren afgeschoten, die een regen van aluminium haksel over de onderstations uitstrooien.
De ballonnen worden opgelaten en drijven over de transmissielijnen heen.
Tegelijkertijd doen andere groepen, in het oosten langs de zee, in het zuiden zowel als het zuidoosten hetzelfde. Een nationaal elektrisch net, dat al onder grote druk stond, krijgt zo ineens te maken met massale kortsluiting, die een vloedgolf van uitvallende elektriciteit veroorzaakt. Verkeerslichten werken niet meer. Waterleiding en riolering kunnen niet meer werken. Communicatiemiddelen vallen stil. Het geldverkeer en de nationale economie stoppen’…
Dacht u dat dit vergezocht is? Een half jaar geleden misschien nog, maar nu niet meer. We hebben geleerd, dat onze samenlevingen wijd open staande doelen zijn voor terroristen. We zijn een gemakkelijke prooi, vanwege twee kernstromingen.
Ten eerste, de groeiende technologische mogelijkheden van groepen en personen om dingen en mensen te vernietigen. Ten tweede, de toenemende kwetsbaarheid van onze economische en technische systemen voor zorgvuldig gerichte aanvallen.
Terwijl vele commentators een hoop inkt en tijd hebben gebruikt voor het eerste, hebben ze veel minder aandacht besteed aan het tweede en ze hebben het gecombineerde effect praktisch helemaal genegeerd. En dat terwijl de beide genoemde trends samen een nieuwe en sinistere soort massale gewelddadigheid vergemakkelijken, namelijk een complex terrorisme, dat de moderne zeer technische samenlevingen van de hoogst ontwikkelde landen ter wereld bedreigt.
De schade die kleine groepen kunnen aanrichten is niet minder gevaarlijk dan het gebruik van nucleaire en biologische wapens, die tienduizenden mensen ineens doden. Intelligente terroristen moeten niet over het hoofd worden gezien. Kleine groepen en personen zullen hun destructieve capaciteiten steeds verder opvoeren. Zij zijn fanatiek en vinden niets te ingewikkeld.
