In het dagblad ‘Ma-ariv’ heeft Yosef Lapid geschreven over de toegenomen druk van de vredesbeweging ‘Gush Shalom’ in Israël. Zij steunen de aanwezigheid van de Palestijnen in het ‘Oriënt Huis’ in Jeruzalem, een hoofdkantoor van de P.L.O. van Arafat.
Zij suggereren, dat een meerderheid van de Israëlische inwoners vrede wil bereiken door een compromis, en dat er dus geen volksraadpleging nodig is.
Ze hebben grote advertenties geplaatst in verschillende bladen, met lijsten van namen van intellectuelen die achter hen staan.
Zij zeggen dat Jeruzalem is van Joden, moslims en christenen samen. Ze beweren tevens dat al degenen die Jeruzalem uitsluitend beschouwen als de hoofdstad van Israël de komst van de vrede tegenwerken.
In een manifest stellen zij voor dat westelijke Jeruzalem van Israël zal blijven (als hoofdstad), en de oostelijke helft aan de Palestijnen wordt toegewezen. Dit manifest werd gefabriceerd door een zekere Uri Avnery. Deze zegt dat er twee gemeenteraden moeten komen, ‘verenigd onder één paraplu’.
Burgemeester Ehud Olmert is het hiermee niet eens.
Het valt niet te ontkennen dat de Arabieren in Oost-Jeruzalem al lang hun eigen gang gaan en zich door niemand de wet laten voorschrijven. Ze vormen een minderheid, en als zodanig zou hen officieel een mate van zelfstandigheid kunnen worden toegekend.
De plaatsen, die door de christenen als ‘heilig’ worden beschouwd, zouden een aparte status moeten krijgen: Extra-territoriaal, zoals het Vaticaan in Rome heeft. Hiermee hoopt men de fanatieke moslims rustig te houden, zolang het duurt.
Syrië heeft als voornaamste voorwaarde om bereid te zijn met Israël te onderhandelen genoemd: De regering in Jeruzalem moet zich vooraf verplichten de hoogten van Golan geheel te ontruimen.
Dat premier Yitschak Rabin tegenover Amerikaanse tussenpersonen te kennen heeft gegeven, dat hij bereid was deze hoogten op te geven in ruil voor vrede en normalisatie van de betrekkingen, was niet voldoende voor Damascus. Aldus ‘The Jerusalem Post’ (international Edition).
Ook de verklaring in de Knesset dat de mate van terugtrekking in overeenstemming zou zijn met de mate (hoeveelheid) van vrede ketste af. Premier Rabin moet in het openbaar verklaren dat de Golan-hoogten helemaal zullen worden prijsgegeven, dat is wat men in Damascus wil.
Tenslotte heeft Sjimon Peres in Rabat verklaard: ADe wens een vredesovereenkomst met Syrië te bereiken, komt voort uit onze eigen morele overtuiging. We wensen geen grondgebied te houden dat van Syrië is. De hoogten van Golan zijn van Syrië@. Klaarblijkelijk heeft hij dit gedaan om Damascus gerust te stellen, maar ook om de schijn te voorkomen dat hij onder druk van Syrië staat.
Syrië daarentegen blijft weigeren ook maar één lapje grond op te geven. Integendeel, het eist dat Israël terugkeert naar de wapenstilstandslijn van 1949. Men kan herinneren aan de eis van Egypte destijds, elk stukje grond dat door Israël was veroverd terug te geven, maar dat is geen goede vergelijking.
Hafez Al-Assad koestert andere plannen. Dit blijkt uit mededelingen van het centrum van strategische studies van de Bar-Ilan universiteit. Daarin wordt vastgesteld dat Syrië momenteel de sterkste Arabische staat is, met name op het gebied van chemische oorlogsvoering.
De Syriërs bezitten niet alleen meer chemische wapens (hoofdzakelijk sterk geconcentreerd zenuwgas) dan welk land ook in het gebied rond de Middellandse zee, maar ze kunnen deze ook zelf produceren.
Tevens hebben ze moderne middelen om deze gassen ‘af te leveren’ in gebieden welke zij vijandelijk achten. Daaronder worden gerekenend wij de Sohoi-22, Sohoi-24 en Mig-23 bommenwerpers die voor dit doel geschikt zijn gemaakt, en een paar honderd Scud-B raketten.
Trouwens, Syrië is onlangs begonnen met het vervaardigen van Scud-C projectielen en zal weldra beginnen met het klaar maken van M-9 projectielen. Alles met hulp van ingenieurs uit communistisch Noord-Korea zowel als West-Europa (logistieke en financiële hulp uit Iran).
Dit alles lijkt niet op een te verwachten deelname aan een vredesproces, zegt het centrum. Een hunkering naar vrede ontbreekt bij het koortsachtig opbouwen van een kolossale voorraad conventionele en niet-conventionele wapens voor massa-vernietiging.
