In ‘The Schwarz Report’ (Manitou Springs, Colorado, USA) dat maandelijks verschijnt, heeft de Zuid-Afrikaanse journaliste Aïda Parker (op verzoek) geschreven over de huidige regering van Zuid-Afrika.
Zij begint met de waarschuwing dat er geen reden is voor optimisme. Het is opvallend dat de nieuwe president Thabo Mbeki een kabinet om zich heen heeft dat voor zestig procent uit communisten bestaat. Om buitenlandse investeerders, zoals de IMF en de Wereld Bank, niet meer af te schrikken vestigt de media daar geen aandacht op. Het feit blijft, dat men te maken heeft met een neo-Leninistische regering. Het verklaart waarom werd verhinderd dat prins Mangasoethoe Boethelezi er niet in slaagde vice-president te worden. Aldus Aïda Parker.
Dr. Boethelezi is een christen en een uitgesproken tegenstander van het communisme. Barones Margareth Thatcher heeft herhaaldelijk gezegd dat hij de meest geschikte leider van het nieuwe Zuid-Afrika zou zijn. De enige reden dat hij lid werd van de regering, was dat hij hoopte Thabo Mbeki ervan te kunnen overtuigen, dat de communistische kern eruit moest. Slechts twee ministers van Indiase afkomst zijn vertrokken, namelijk Mac Maharaj en Jay Naidoo, en daarvoor is een veel vuriger communist in de plaats gekomen die Essop Pahad heet. Voor hem is de functie in het leven geroepen van Minister in het kantoor van de president.
Vice-president is de communist Jacob Zuma. Financiën doet Trevor Manuel. Handel en Industrie heeft Alec Erwin. Opvoeding is het terrein van Kader Asmal. Allemaal ‘rode kameraden’. Buitenlandse Zaken heeft een vrouwelijk hoofd, namelijk Dr. Nkosazana Zuma, dochter van de communistische vakbondsleider Stephen Dhlamini. Zij is opgeleid in Cuba en bevriend met het regime van Fidel Castro.
Voorzitster van het parlement is mevrouw Frene Ginwala, die achter haar rug spottend de ‘grootmoeder van Stalin’ wordt genoemd.
Zij die hadden verwacht dat er een regering uit de bus zou komen naar Engels model (stijlvol) of op z’n minst iets Westers, zijn bitter teleurgesteld. Er wordt nog slechts op gedempte toon over democratie gesproken.
President Mbeki doet zich voor als een professor; zeer gereserveerd, en hij zorgt ervoor dat er niets uitlekt over zijn privé leven.
In de ‘Sunday Times’ (Johannesburg) schreef de socialist Mark Gevisser een biografie in zes delen over hem. Daarin geen woord over zijn lidmaatschap van het centrale comité van de communistische partij. Mbeki haalde een graad in economie aan de universiteit van Sussex (een ultralinks bastion) in Engeland, waar hij studenten opstookte tegen de toenmalige regering van Zuid-Afrika. Hij had het hoogste woord in verschillende communistische groepen, zoals de ‘World Assembly of Youth’, de ‘World Federation of Democratic Youth’, en de ‘International Union of Students’. Na het verlaten van de universiteit werkte hij voor het ‘African National Congress’ in Londen van 1967 tot 1971, geleid door de door hem bewonderde kameraad Yoesoef Dadoo.
Hij ging naar Moskou om te studeren aan het ‘Sovjet Institute of Social Science’ en de beruchte ‘Loemoemba universiteit’, bekend als ‘guerilla regimental Chief of staff’, maar ging in 1990 terug naar Zuid-Afrika. Volgens het blad ‘Business Day’ had Mbeki als vice-president de ‘politieke lijfwacht’ Essop Pahad in dienst (woonde van 1965-1971 in Praag, waar hij lid was van de redactie van ‘World Marxist Review’ en was in 1989 in Havana a1s lid van het centrale comité van de Zuid-Afrikaanse communistische partij, hoewel hij een Moslim is).
Niet Mandela, maar Mbeki heeft de afgelopen vijf jaar geregeerd in Zuid-Afrika. Het Engelse blad ‘Economist’ zegt dat hij meer gebruik moet maken van blanke (uit Europa afkomstige) adviseurs, maar hij heeft vermoedelijk liever dat alle ‘white men’ vertrekken. Aldus ‘The Schwarz Report’.
