In het maandblad ‘Current History’ heeft prof. Michael McFaul van de Stanford University geschreven over de Russische president Poetin die bezig is van de Russische federale staat een super-power te maken. Toen in augustus 1999 Wladimir Poetin benoemd werd tot eerste minister, waren maar weinig mensen in zijn omgeving daarvan onder de indruk. Poetin werd beschouwd als een waarnemend staatshoofd die er weldra het bijltje bij zou neerleggen, net als zijn drie voorgangers. Het is echter gebleken dat iedereen Poetin onderschat heeft.
In een jaar tijd is hij omhoog geschoten van hoofd van de geheime politie (eerst KGB genoemd, daarna FSB) naar de hoogste functie. Sluw als een slang en met de energie van een tijger heeft hij allerlei maatregelen en wetten door het parlement gejaagd die het Westen graag wilde zien of horen, maar waarvan de waarde kan worden betwijfeld. Minder wapens maken, geen proeven met nieuwe wapens, industriële samenwerking met de rest van Europa, plaatsing van kapitaal uit het buitenland.
Maar de voorwaarden moeten door zijn land worden vastgesteld. Dat heeft hij persoonlijk verteld in Engeland, Spanje, Duitsland, Japan, China, Noord-Korea en Libië. En het Westen mag niet te veel aan zijn hoofd zeuren over de schulden die de Russen hebben.
De belastingdruk voor iedereen werd verlaagd tot 13 procent, maar dat betekent niets voor de gewone man, want die heeft maar weinig. Kleine politieke groepen, die het niet met hem eens zijn, worden steeds verder achteruit geduwd.
De oorlog met het republiekje Tsjetsjenië is voorzien van het etiket ‘buitenlandse inval’ (van moslims) en wordt dus met genadeloos geweld neergeslagen, terwijl de pers op een afstand wordt gehouden. Poetin heeft laten blijken geen belangstelling te hebben voor ‘de rechten van de mens’. Ook niet in het lagerhuis van het parlement, de staats-Doema, waar hij al te harde communisten heeft weggelokt naar een politieke partij die van hem afhankelijk is voor haar bestaan, de ‘Unity’ of ‘nieuwe partij van de macht’ onder leiding van Sergei Shoigu (een politieke dienaar van Poetin door dik en dun). Poetin heeft verschillende politici persoonlijk overtuigd van hun belang om altijd op hem te stemmen (o.a. 9 procent van de liberalen). Uiteindelijk kreeg hij de meerderheid van de 450 zetels in het parlement aan zijn kant. Dit zegt niet alles, want er zwerven verschillende onafhankelijke politici rond, die zich niet door een partij de les laten lezen. Maar Poetin houdt ze in de gaten. Sommigen hebben boter op hun hoofd en kunnen dus onder bedreiging doen wat hij wil. Dat is Russische ‘democratie’.
Poetin werkt hard aan het ondermijnen van het gezag van iedereen die zijn positie als president in gevaar zou kunnen brengen. Hij wil bijvoorbeeld van het toezicht van het hogerhuis af door niet-gekozen kameraden naar voren te schuiven, die vlakbij Moskou wonen en niet ver hoeven te reizen vanuit de provincies (belangrijk in de winter). Hij wil ook burgemeesters ontslaan uit steden met minder dan 50.000 inwoners. Kortom: alle macht en invloed moet weer helemaal worden geconcentreerd in Moskou. Het Kremlin moet terug naar haar belangrijkheid in de dagen van de Sovjet-Unie. Was het federale Rusland slechts een farce? Poetin heeft al een paar maal de vrije pers aangevallen. Hij ergert zich aan de kritiek van het onafhankelijke televisiestation NTV en het hoofd, Wladimir Goesinski, is door het Kremlin gearresteerd en vrijgelaten met de mededeling dat hij desgewenst het land mag verlaten. Verschillende directeuren van grote bedrijven hebben inmiddels een soortgelijke boodschap gekregen. President Poetin wil alles en iedereen onder zijn duim hebben. Zo regeert hij.
