Sinds de schietpartij in de moskee van Hebron is het nergens rustig in de staat Israël. Het hele voorval heeft de bevolking overrompeld, hoewel de Joden genoeg van de Arabieren te verduren hebben. President Ezar Weizman herinnerde er in een radio-toespraak terloops aan, dat sinds 1948 niet minder dan 18.000 Joden in Israël het leven hebben verloren. De dader, Dr.Baruch Goldstein, stond bekend als een Godvrezend man, die zowel Joodse als Arabische patiënten behandelde. Er zijn voortdurend aanslagen en vechtpartijen in Judea, Samaria en Gaza. Aldus Uri Ariël, hoofd van de raad van bestuur voor die gebieden.
Het gebeurde wordt tot het uiterste uitgebuit door P.L.O. aanhangers, die op grond hiervan eisen dat alle kolonisten vertrekken moeten en hun wapens afgeven. De waarnemend minister van buitenlandse zaken, Yoshi Beilin, heeft dit bij herhaling geweigerd.
‘The Jerusalem post’ schrijft, dat tot iedere verbazing, de Russische minister Andrei Kozyrev ineens premier Rabin heeft opgebeld om te vragen, of hij misschien tussen de Joden en Arabieren kon bemiddelen. Hem is beleefd meegedeeld, dat dit niet nodig is.
In het centrum van Nazareth is gevochten door Joodse en Arabische jongeren, na elkaar te hebben uitgedaagd door stenen te gooien. Militairen, politie en grensbewakers doen hun uiterste best om te gemoederen te kalmeren. Maar er duiken steeds raddraaiers op, die het ‘vuurtje’ weer aanblazen, zegt Bill Hutman. Omstanders hebben gezien, dat sommige ambulance-auto’s zakken met stenen bij zich hebben, om aan de jeugd te geven, zodat ze hun ‘acties’ kunnen voortzetten.
Moshe Zak schrijft in ‘The Jerusalem Post’, dat in tegenstelling tot berichten in buitenlandse kranten, Jasser Arafat geen enkele concessie heeft gedaan tijdens besprekingen met leden van de Israëlische regering. Dus ook niet in Caïro. De Palestijnse vlag moet boven Jericho wapperen en er moet Palestijnse politie bij de grensovergangen staan. Joodse militairen en burgers zullen slechts van drie wegen in de Gaza-strook en Jericho gebruik mogen malen. er komt geen samenwerking met Jordanië in het gebied van de Dode Zee. In afwijking van de overeenkomst in Oslo wordt gezinspeeld op een mogelijk pardon voor sommige terroristen. Incidenten met Arabieren zouden alleen door de Palestijnse politie beoordeeld moeten worden. De positie van de Israëlische strijdkrachten wordt ondergraven.
De communisten zijn ontevreden over het feit dat Jasser Arafat hen zo weinig te zeggen geeft in zijn P.L.O.-organisatie. Zij vinden gehoor bij verschillende kameraden (er zitten 18 leden in de ‘uitvoerende raad’), die dreigen weg te lopen. De officiële naam voor hun partij is ‘Palestijnse Volks Partij’ en ze beweren 10.000 aanhangers te hebben, zegt Bill Hutman in de rubriek ‘Forum’ van de ‘The Jerusalem Post’ (international edition). Hun leider is Bashir Barghoun, die snel aan invloed wint. “Wij wensen een democratische samenleving” zegt de heer Barghoun, als een goed marxist, die probeert Arafat ten val te brengen. “Wij moeten van twee kwaden de beste kiezen. Als we de overeenkomst met Israël uitstellen, verliezen we. Maar als we accoord gaan met een gammele overeenkomst, verliezen wij meer”.
De journalist Dore Gold vraagt zich af, waarom van het begin af aan de militaire leiders van Israël buiten de besprekingen zijn gehouden. Zelfs de veiligheidsdienst was er aanvankelijk niet bij. Op het ogenblik is het tegendeel het geval. Maar het lijkt er veel op, dat zij achteraf alleen maar de genomen besluiten moeten dekken, door hun instemming te betuigen. Maar de generaals hebben heel wat kritiek op de huidige politiek. Zij zien de kwetsbare positie van Israël, en zij laten zich niet door politiek op een zijspoor plaatsen. Trouwens, menselijkerwijs gesproken, is het hele land afhankelijk van hun bescherming. In de tussentijd werkt Jasser Arafat op hun zenuwen.
