Clyde R.Mark, een deskundige op het gebied van buitenlandse zaken, heeft een “Issue Brief” (rapport) uitgebracht. Ten behoeven van het Amerikaanse Congres (parlement) in Washington D.C.
Hij herinnert eraan, dat van het begin af aan er een goede relatie was van de U.S.A. met Israël. Op 15 mei 1948 erkende president Truman de staat Israël, enige minuten nadat het land officieel haar onafhankelijkheid had verklaard. Een thuisland, zoals reeds in 1917 omschreven in de z.g. ‘Balfour Declaration’ in Engeland.
Meteen aan het eind van de Tweede Wereldoorlog steunde en hielp de U.S.A. Joodse vluchtelingen naar een gebied toe met Arabische buren, die niet bepaald blij waren met hun komst.
Hoewel de betrekkingen van Amerika met de Arabische landen steeds verder in omvang toenamen, steunde Washington de Joden financieel in ruime mate. Maar voorzag Israël en de Arabische landen beide van wapens voor hun verdediging t.a.v. mogelijke militaire conflicten in het Midden Oosten. Hierbij is voortdurend gestreefd naar het bewaren van een balans tussen alle landen en het verhinderen van communistische invloeden, met name vanuit Rusland.
Onder president Carter (1977-1981) werd de gedachte ontwikkeld, dat de Arabieren (Palestijnen genoemd) ook een thuisland moesten hebben. President Reagen (1981-1989) droeg Israël echter een warm hart toe en zorgde ervoor, dat het land van de nieuwste wapens werd voorzien of het recht kreeg ze aan te kopen. Israël kreeg drie miljard dollars steun per jaar en een handelsovereenkomst (Free Trade Agreement) in 1985. President Bush Senior (1989-1993) stelde, dat Israël niet moest streven naar gebiedsuitbreiding, en dat Oost-Jeruzalem niet van Israël was. Hij verklaarde echter in september 1990 dat de U.S.A. de veiligheid van Israël waarborgde.
Hij drong in 1991 aan op een vredesconferentie met de P.L.O. en herhaalde dat in augustus 1992.
Toen kwam president Clinton (1993-2000). Hij bewoog Israël en de P.L.O. ertoe op 13-9-1993 een “Declaration of Principles” te onderteken. Op 26-10-1994 het vredesverdrag van Israël met Jordanië. Op 28-9-1995 een “Interim Agreement” van Israël met de P.L.O., op 23-10-1998 gevolgd door het “Wye Agreement”. Israël ontving $100 miljoen voor bestrijding van terrorisme, $ 200 miljoen voor het aankopen van “Arrow” anti-missile wapens. Daarop volgde een reeks ontmoetingen van premier Ehud Barak met Yasser Arafat in Washington, Oslo, Shepherdstown, Camp David en Sharm al-Shaykh zonder enig bruikbaar resultaat.
President George W. Bush had in maart en juni 2001 goede gesprekken met premier Sharon, maar daarna ontstonden verschillen van mening over het benaderen van de Palestijnen.
Om zich te beschermen tegen invallen van terroristen bouwde Israël een muur langs de Gaza Strook en langs de West Bank (Samaria). De Palestijnen hebben 18% van de West Bank onder hun controle, maar zij wensen 90% te hebben, en de hele Gaza Strook. Om een vredesverdrag met alle Arabieren te krijgen, zou (naar verluid) Israël in de naaste toekomst moeten toegeven aan die wensen. Bovendien zou Israël de hoogte van Golan moeten afstaan aan Syrië.
De Verenigde Naties dringen aan op internationalisatie van Jeruzalem, wat zou betekenen dat het niemands hoofdstad wordt. De U.S.A. stelt dat de nederzettingen van Israël onwettig zijn (bezet gebied). Er zijn er 15 in Gaza (3.000 Joden), 30 op de hoogten van Golan (12.000 Joden), 150 in Samaria (90.000 Joden), en 12 in Oost-Jeruzalem (140.000 Joden).
De U.S.A. verleent directe en indirecte hulp aan de economie van Israël. Los daarvan levering van militair strategische goederen.
