Heeft de Anglicaanse kerk God verlo­ren ?

In 1990 werd Dr.George Leonard Carey de 103de aartsbisschop van Canter­bury in de Anglicaanse kerk. Verscheidene leden van de conservatieve Engelse regering hoopten toen, dat deze Londense geestelijke van eenvoudi­ge afkomst, de leidingevende capaciteiten zou bezitten die nodig waren om de wegkwijnende kerk weer tot leven te brengen. Hij zou een inspirerend voor­beeld moeten worden voor 70 miljoen Anglicanen, verspreid over 164 landen.
Die hoop is vervlogen.

Dr.Carey presideert over de verdere afbrokkeling, ja, het in stukken vallen van zijn kerk. De Anglicaanse kerk zit middenin een grote crisis.
Het benoemen van vrouwelijke ambtsdragers heeft geleid tot een overgang van vele reeds lang verbitterde kerkgangers naar de rooms-katholieke kerk.
Nu is er een flinke ruzie aan de gang over de eisen van groe­pen homosexue­len, die goedkeuring van hun gedrag door de kerk een vanzelfsprekende zaak vinden. Bovendien willen ze ouder­lingen en predikanten in de kerk hebben, die hun opvattingen delen. Ze zijn zelfs reeds bezig een hele organisatie op te zetten van kerken, die welwillend staan tegenover de ‘gays’.
Het felste verzet hiertegen komt van de kant van de evangeli­sche stroming in de Anglicaanse kerk, gesteund door de ‘tradi­tionelen’ die de laatste jaren sterk zijn gegroeid in aantal en financieel sterk staan. Zij peinzen er niet over de strijd op te geven, zodat de kerk ‘Sodom’ binnen haar poorten zou toelaten. Zij hebben geen goed woord over voor de houding van de geeste­lijken, die zich slap hebben aangesteld.

Het is verbazingwekkend, dat zij aanvankelijk een terug­keer tot de oor­sprong van de kerk verwachtten onder leiding van aartsbis­schop Carey, die zijn kerk reeds jaren eerder “een oude dame” noem­de, “die in een hoekje versleten woorden door haar tandeloze kaken zit te mummelen”…
Toen hij op zijn troon ging zitten, beloofde hij de kerk op ‘een hoger politiek peil’ te zullen brengen. Dit leek niet op het zuivere geluid van een christelijke  trompet. Geen veroor­deling van halsstarrige zondaars, geen aanmoediging voor de rechtvaardigen, feitelijk geen woord meer over de scheidslijn tussen goed en kwaad!

Al wat Dr.Carey heeft gedaan is, Gods Woord opzij leggen, ten gunste van een uiterst linkse politiek. Hij heeft van zijn kerk een soort sociale instelling gemaakt, zonder religie. Hij heeft zich vervreemd van de geestelijken, die dringend goede leiding nodig hadden. Hij heeft gezegd: “Onze prediking is te veel op de midden-klasse gericht geweest, te intellectueel”.

In het Engelse Hogerhuis (‘House of Lords’ waarin hij zit­ting heeft) heeft Dr.Carey gepleit voor een nationaal debat over de moraal. Maar tegelijk verklaart hij herhaaldelijk, dat de kerk niet ‘oordelend’ mag zijn. Weigerde hij daarom te stemmen tegen het verlagen van de wettelijk toegestane leef­tijd voor het ‘beoefenen’ van homo­sexualiteit?  Weigerde hij daarom in te stemmen met het hand­haven van ouderlijke disci­pline over hun kinderen? Hij keurde ook de handhaving van een wet tegen het gebruik van godslas­terlijke taal niet goed; toen die aan de orde kwam.

Uit de preken in verscheidene kerken blijkt, dat het begrip zonde is ver­dwenen. Dr.Carey zegt: “Mensen zondigen niet, maar de samenleving die door de regering is gemaakt”. Dat zei Lenin ook al…

Waar zijn de morele richtlijnen gebleven? Het dagblad ‘Times’ schreef in een hoofdartikel, dat de moderne samenle­ving wordt vergiftigd door een systematische ondermijning van de persoon­lijke verantwoordelijkheid, in een tijd waarin zoveel ouders hun kinderen moreel niet meer trainen.
Geen gezaghebbend woord van de staatskerk van Engeland tegen abortus­sen, niets meer over de heiligheid van het huwelijk, in tegendeel, het kan in een speciale kerkdienst officieel worden ontbonden. De kerkboeken zijn vernieuwd; hier en daar wordt aan God gerefereerd als een ‘Zij’….