In een uitvoerig artikel wijst Moshe Zak er in ‘The Jerusalem Post’ op, dat de Russen al jaren lang proberen een voet te krijgen in de staat Israël. Hoe klein het kiertje ook is, ze proberen zich erdoor te dringen. Voortdurend hebben ze het via de Verenigde Naties geprobeerd.
Al in 1948 hield Andrei Gromyko een pleidooi in de Veiligheidsraad, om vijf Russische officieren naar het Midden Oosten te laten gaan, om een wapenstilstand te garanderen in Israël. Hij vroeg toen: “Wat kunnen vijf Russische officieren voor kwaad doen?”. De toenmalige Amerikaanse regering zag genoeg mogelijkheden, en dus ging het plan van Moskou niet door.
In 1956 stelden de Russen voor om samen met de Engelse en Franse troepen de Israëlische bataljons terug te slaan tijdens de oorlog om het Suez-kanaal. Daar trapten Londen en parijs niet in.
In 1973, na de ‘Yom-Kippoer’-oorlog, deelden de Russen Washington mee, dat ze 36 officieren hadden uitgezocht om toezicht te houden op de wapenstilstand. Echter Jeruzalem weigerde, en daar waren de Amerikanen het mee eens.
Ook hardnekkige pogingen om ‘waarnemers’ naar het kantoor van de Verenigde Naties te Jeruzalem te krijgen mislukten. Ze moesten zich tevreden stellen met een paar officieren in Egypte en Syrië.
Nu heeft de huidige Russische minister van buitenlandse zaken, Andrei Kozyrev, in het dagblad ‘Izvestia’ duidelijk gemaakt, dat het strategische doel van de Russen niet is veranderd. Dit vertelde hij aan de vooravond van een kort bezoek aan Israël, en nadat hij tegen de Amerikaanse ambassadeur in Vladivostok had gezegd, dat Rusland betrokken wenst te zijn bij de overeenkomsten tussen Israël en de Arabieren.
Hij was hevig verontwaardigd over ‘de ambitie van de Verenigde Staten om de enige wereldmacht te zijn’. Hij wees er op dat de samenwerking van Rusland en Amerika niet betekende dat Rusland haar ‘nationale belangen’ niet meer zou verdedigen…
Moskou heeft geen enkele overeenkomst met de regering van Israël goed gevonden, vanaf het accoord in 1975 in de Sinaï, de overeenkomst in Camp David en het ‘vredesverdrag’. Moskou weigerde de conferentie in Madrid te steunen toen de Arabieren daarom vroegen. Zij hoopten hierdoor steun van Jeruzalem te krijgen. Dat gebeurde niet, en daarom staat het Kremlin (weer) aan de kant van de Arabieren.
De Russische ambassadeur in Jeruzalem heeft de pers verteld, dat Rusland historische banden met het Heilige Land heeft en dat er verschillende bouwwerken van de Russische kerken staan, enz. Hij verzwijgt de vurige wens, militair aanwezig te zijn in Israël. Aldus Moshe Zak.
In 1983 vroeg Moskou ronduit, of het geen goed idee zou zijn, buitenlandse militairen (Russen) de ‘bezette gebieden’ te laten controleren. Tegen die achtergrond is het begrijpelijk, dat Yasser Arafat en premier Yitschak Rabin zijn uitgenodigd, deze maand neer Moskou te komen (op verschillende dagen).
De Arabieren willen graag via een ‘grote mogendheid’ met de Joden praten, in plaats van rechtstreeks.
Hun fanatieke volgelingen gaan wel door met moorden: Joden zowel als gematigde Arabieren zijn de slachtoffers, binnen en buiten Israël (aldus Barbara Arniel).
De media verzwijgen hoe langer hoe meer de feiten, die ongunstig zijn voor de Arabieren (zegt ze in de ‘Sunday Times’, Londen). Hierdoor wordt de P.L.O. nog brutaler en wil graag opnieuw onderhandelen over zaken, waarover beide partijen het al eens geworden waren.
Verdraagzaamheid, begrip, samenwerking – in de verste verte niet te zien. De kolonisten hoeven nergens meer op te rekenen. Voor hen heeft zelfs Moskou geen belangstelling.
