Een woordvoerder van Yasser Arafat (een minister in zijn regering), Nabil Saath, heeft in een gesprek met een journalist van het Londense blad ‘Independent’verklaard: (Israël zal gedwongen worden honderduizenden vluchtelingen uit het jaar 1948 te laten terugkeren naar Galilea(.
De regering in Jeruzalem heeft hier niet op gereageerd. Maar wel de gewezen minister van Defensie Ariël Sharon, in ‘The Jerusalem Post’ (International Edition).
Hij zegt, dat het hier gaat om mensen die verlangend uitzien naar de dag dat er een Palestijnse staat zal zijn, met Jeruzalem als hoofdstad. Ze zijn betrokken bij terroristische activiteiten om dat doel te bereiken.
Velen zijn lid van de ‘Islamitische Beweging in Israël’, die samenwerkt met de ‘Hamas’-beweging in Judea, Samaria en Galilea. Ze zamelen geld in onder de dekmantel van ‘hulpverlening aan de armen, scholen, sport en andere activiteiten’…
Sharon herinnert eraan dat, wat Nabil Saath zei, niets nieuws is. Het heeft namelijk te maken met een gedachte, die van tijd tot tijd ook in Egypte wordt gehoord 1), namelijk: de staat Israël stukje voor beetje uit elkaar trekken.
Er bestaat zelfs een opsomming van de stadia van ontmanteling. Aldus Ariël Sharon, T.W.:
Eerste fase: Israël afschilderen ales een staat die geen vrede wenst, terwijl de Arabische wereld (met inbegrip van de P.L.O.) daarnaar verlangt.
Daardoor zal de regering van Israël erger geïsoleerd raken en kan er meer druk op uitgeoefend worden.
Tweede fase: Israël dwingen te beginnen met moeilijke, nauwkeurige onderhandelingen die uiteindelijk toe zullen leiden dat de grenzen teruggelegd naar die van het jaar 1967. Als een gevolg daarvan zal het land niet meer in staat zijn zich te verdedigen…
Derde fase: De ‘intifada’-beweging laten eisen dat Israël verder verkleind moet worden, tot en met de grenzen van 1947, en dan concentreren op het gebied van Galilea, wan uiteindelijk wonen dáár de meeste Arabieren met de Israëlische nationaliteit.
Geleidelijk aan zal Israël dan Centraal- Noordelijk- en Zuidelijk Galilea moeten ontruimen (vanaf Meggido, via Wadi Ara tot Kfar Kassem, waar zo’n 250.000 Palestijnen wonen die de ‘Islamitische Beweging’ steunen.
Vierde fase: Nadat Israël is teruggevallen op het oude verdelingsplan (1947) zal het rekken van het voortbestaan van de staat Israël nog slechts een kwestie van tijd zijn…
Ariël Sharon zegt, dat hij destijds dacht, dat deze nachtmerrie nooit werkelijkheid zou worden, al hield hij er rekening mee. Nu echter, onder de socialistische regering van Yitschak Rabin, ziet het stapje voor stapje gebeuren voor zijn ogen.
En dat tegen de achtergrond van het feit dat Auschwitz geleden bevrijd is en herdacht wordt.
Nu is er een zee van terreur temidden van een officiële vrede in Israël. Arafat zegt dat hij zich zo bedreigd voelt door zijn kameraden die haast hebben. De wereldpers heeft zelfs medelijden met hem.
Worden zij niet allen verenigd met de gedachte dat de staat Israël is voorbestemd om vernietigd te worden, goedschiks of kwaadschiks?
Twee-en-een-half miljoen Palestijnse vluchtelingen eisen hun vroegere vaderland op. Arabische gezinnen zijn groot.
Dit wordt bevestigd door prof. Mordechai Abir (Hebreeuwse Universiteit).
Geen plaats meer voor Joodse kolonisten. Wat is hùn toekomst…?
