Er is veel gepraat over een vrede in Israël (het “peace process”), maar het Zwitserse maandblad “Harry Schultz Life Strategies” (Lausanne) vraagt zich af, of er wel een plan voor vrede is geweest.
Er zijn plaatsen op de wereld, waar vrede niet echt wordt gewenst, zowel de ene als door de andere partij in een conflict; soms willen ze het geen van beiden.
Een voorbeeld daarvan zijn de Filippijnen, waar net als in Israël al zoveel jaren wordt gevochten. De mooi klinkende wens is niet gemeend. Sommige van de eilanden daar hebben een leider voor het voeren van oorlog, met het doel onafhankelijk te worden. Ze vechten ervoor en willen in hun opzet niet worden gehinderd.
In Ierland bestaat ook zo’n situatie. Daar loopt Gerry Adams rond, trekt een braaf gezicht, bejubelt vrede en liegt erop los; een geboren hypocriet die toneel speelt voor de ogen van de media, en daar wordt hij nog voor betaald bovendien.
Vrede is het laatste dat de I.R.A.-organisatie ooit heeft gewenst. De ene Engelse regering na de andere is gekomen en gegaan, heeft er massa’s tijd en geld aan besteed, mensenlevens aan gewaagd, huizen en goederen door verloren, maar ze zijn allemaal voor de gek gehouden en de vrede hangt aan een zijden draad.
Zo gaat het nu ook alsmaar door in Israël, zegt Harry Schultz. Iedereen kan het zien. Arafat is een zwakke figuur, (die na verkiezing schreeuwt of fluistert), iets belooft en het niet doet, een marionet die door allerlei Arabische leiders achter de schermen van hot naar her wordt gestuurd en zelfs de Nobel Vredesprijs kreeg voor niets.
Die stunt was door andere Arabieren uitgedacht om de regering van Israël de dwaasheid te laten begaan, de zogenaamde Palestijnse politie te bewapenen. Welke idioot geeft zijn vijanden het touw waarmee ze hem zullen ophangen?
Het is in de praktijk gebleken. Zodra de Arabieren in Israël de wapens in handen hadden, hadden ze nauwelijks nog enige belangstelling voor een vredesplan. De domme massa heeft nog altijd niet in de gaten, dat sommige van de grootste Arabische landen, de strijd willen laten voortduren, dat ze elk vredesplan om welke reden ook waardeloos zullen maken (ze verzinnen altijd wel een aanleiding en ze vragen altijd om meer dan Israël ooit geven kan).
Net zoals Gerry Adams, zeggen dat ze voorstanders zijn van dit of dat plan “maar er zijn enige onvolkomenheden, die nog nader bekeken moeten worden”.
Standaard formules, die voorspelbaar zijn geworden.
Let op Arafat, die geen vinger kan verroeren zonder toestemming van de invloedrijke Arabieren achter de schermen; zij trekken aan de touwtjes, en hij is de clown. De leidinggevende figuren in het Midden-Oosten regeren ieder autoritair, zonder greintje democratie, in hun eigen landen.
Zij gaan elk compromis uit de weg.
In de “Washington Post” schreef Jim Hoagland over hen: “Zij durven niet het risico te nemen, dat iemand hen kan beschuldigen van onorthodoxe besluiten of maatregelen”. Dus niets tegen de voorschriften van de Islam en de Moslim geestelijken.
In hun harten zijn ze steeds bang hun machtspositie te zullen verliezen.
De historicus Mohammed Talbi, die in Tunesië woont, zegt: “Op alle fronten botst democratie tegen de belangen van de potentaten” en dat (zegt hij) is ook het geval met het vredesproces. Het politieke systeem in het Midden-Oosten heeft er geen plaats voor. Daarom hoeft men niet te rekenen op vrede in Israël of Ierland. De strijd gaat voort.
