Prof.José Sardon heeft in het Amerikaanse maandblad ‘American Enterprise’ de aandacht gevestigd op zijn herboren vaderland Peru. Door de overvloed van meer dramatische gebeurtenissen elders in de wereld is het de media ontgaan dat Peru onder leiding van president Alberto Fujimori er weer bovenop is gekomen.
Enkele wapenfeiten van deze man. Ten eerste de economie. Toen hij aantrad in 1990 ging Peru gebukt onder een inflatie van 7600 procent per jaar. De economische vooruitzichten waren hopeloos. Binnen één jaar tijd bedroeg het inflatiecijfer nog maar 18 procent!
Er werd radicaal bezuinigd. Vooral de bureaucratie werd aangepakt. Alle overtollige ‘baantjes’ werden opgeruimd. Ook werden staatsbedrijven verkocht aan particuliere ondernemingen.
In het jaar 1994 steeg het nationaal inkomen van Peru met maar liefst 11%, wat betekent dat dit land van een noodlijdende natie is veranderd in een bloeiend voorbeeld voor al de omringende landen, want het gaat met de dag beter.
Ten tweede de orde in het land. Twaalf jaar langging het land gebukt onder de communistische terreursbeweging het ‘Lichtend Pad’. Deze beweging hield het hele land in een wurggreep. Er waren 23.000 mensen vermoord, politie en justitie stonden machteloos en moesten zich schuil houden om in leven te blijven. Slechts vijf procent van de gevangenen (door de politie gegrepen misdadigers) zat daadwerkelijk achter slot en grendel. Ze zouden spoedig worden vrijgelaten, want het merendeel van de gevangenissen was immers opgeblazen.
De bergen en heuvels rondom de steden, waren helemaal in handen van de communistische terroristen.
De materiële schade an fabrieken, ziekenhuizen enz. beliep 20 miljard dollar. Het hele land was lamgelegd. Parlementsleden waren omgekocht of ook ondergedoken.Het tij keerde toen in 1992 de leider Abimael Guzman werd opgepakt. Vrijwel de gehele guerrillabeweging werd opgerold, of gaf zich over aan de justitie in ruil voor amnestie.
Ten derde, de opruiming van de corruptie. De president werd bij zijn ambtsaanvaarding omringd door corrupte elementen. Deze dwarsboomden hem. Daarom zette hij deze dwarsliggers schaakmat door op 5 april 1992 het parlement en het hooggerechtshof af te zetten. Tegelijkertijd zette hij de grondwet voor enkele maanden buiten werking. Er was helaas geen betere manier om de bevolking te beschermen tegen voortdurende uitbuiting en terreur door de communisten.
In plaats van ‘staatsgreep’ werd de term ‘zelf-greep’ (el autogolpe) gebruikt. Er werden militaire tribunalen ingesteld, rechters mochten zich achter maskers verschuilen. Alle schuldig bevonden terroristen werden tot levenslang veroordeeld.
Op 22 november 1992 gingen de mensen naar de stembus om een nieuw parlement te kiezen dat op 1 januari 1993 weer ging functioneren. Daarmee kwam een einde aan de communistische dictatuur. Enige maanden later keurde de bevolking massaal (per referendum) de nieuwe grondwet goed. Er werden toen tevens plaatselijke verkiezingen gehouden.
Recht en orde zijn weer hersteld, de revolutie is opgeruimd, de economie bloeit en de wederopbouw is in volle gang.
