Sinds de oorlog, waarbij Vietnam, Cambodja en Laos betrokken waren, was Laos zelden meer in het nieuws.
Laos was verdwenen achter het ‘bamboe-gordijn’ van de Aziatische communisten en vrijwel niemand maakte er zich nog druk om. Hoe de communisten in Cambodja en Vietnam mensen hadden afgeslacht was bekend, maar over Laos werd niets gezegd.
De bevolking heeft de communisten bewonderd en geholpen op allerlei manieren, tot groot genoegen van Ho Chi Minh. Tegenstanders liet het bewind in de hoofdstad Vientiane overbrengen naar concentratie-kampen, waar velen om het leven kwamen.
Verschillende plaatsen in Laos werden gebombardeerd door de Amerikaanse luchtmacht, tot het einde van de oorlog in 1975.
Tien jaar lang hebben de communisten geprobeerd het land te regeren aan de hand van Marxistische richtlijnen, maar dat mislukte. Aldus Milton Osborne in het Australische weekblad ‘The Bulletin’. Daarom wordt langzaam overgeschakeld op kapitalisme en worden ook toeristen toegelaten, na het kopen van een duur visum.
‘De gewone man’ is teruggekeerd naar zijn oude handwerk als landbouwer of visser en aanbidt boeddha net als zijn voorouders hebben gedaan. Hij staat beslist niet te trappelen om voorbeelden of adviezen van het Westen over te nemen. De historische godsdienstige monumenten worden nog steeds goed onderhouden, in tempels en pagodes, zoals That Luang, Wat Phra Kaeo en Wat Sisaket.
Daar Laos geen verbinding heeft met de zee, is het voor de handel helemaal aangewezen op vervoer via de buurlanden Rood-China, Birma, Vietnam, Cambodja en Thailand. De rivier de Mekong is niet overal bevaarbaar, omdat die in de bergen in het noorden begint (2850 meter) en dus vele stroomversnellingen telt.
Het voornaamste hotel in Vientiane is ‘Asian Pavilion’ (het gerestaureerde vroegere hotel ‘Constellation’). De directeur is een gewezen gevangene uit een communistisch concentratiekamp (Officieel heet dat een instituut voor heropvoeding).
In het verre verleden was Luang Prabang (in het noorden, aan de Mekong rivier) de hoofdstad en daar staat het prachtige koninklijke paleis leeg.
De stad is omringd door steil omhoog gaande heuvels, krioelt van pagodes en talrijke monniken in lange goudgele zijden gewaden. Elke middag om vier uur klinken de cymbalen en trommels voor de gebeden van de boeddhisten. Er wonen 20.000 mensen, die tot diverse rassen en stammen behoren die zich met elkaar vermengen (sinds de veertiende eeuw). In de loop der eeuwen heeft Laos verscheidene oorlogen gevoerd met Birmanen, Vietnamezen en Chinezen, maar werd lange tijd beschermd door Frankrijk.
Groepen bandieten maken het gebruiken van bevaarbare gedeelten van de rivier de Mekong vandaag aan de dag moeilijk en het bereiken van sommige plaatsen onmogelijk. Weggelopen soldaten van de Pathet Lao beweging houden zich door roof en handel in drugs in het leven.
De regering doet weinig aan de ontwikkeling van het land, zodat er alles bij elkaar niet meer dan 2000 kilometer aan bruikbare wegen zijn te vinden. Het gemiddelde inkomen van de mensen is niet meer dan 270 dollars (VS) per jaar.
Laos exporteert alleen wat hard hout uit de jungle en het levert elektriciteit aan Thailand (van een waterkracht-centrale). Het land is vooral afhankelijk van financiële hulp uit diverse landen (giften en credieten).
Australië heeft een ‘vriendschapsbrug’ over de Mekong gebouwd en ten geschenke gegeven, die Laos verbindt met Thailand.
