De VS is met 37% veruit de dominantste speler op de markt van de handel in grote wapensystemen. Rusland en China zien hun aandeel dalen. Frankrijk prijkt op de derde plaats en ziet zijn aandeel sterk toenemen. Dat meldt het Zweedse Vredesonderzoeksinstituut SIPRI.
(meer…)Terwijl de internationale gemeenschap manieren zoekt om de inwoners van de Gazastrook te helpen na de recente oorlog tussen Israël en Hamas, zijn de leiders van de Palestijnen bezig de volgende generatie klaar te stomen voor nog meer haat en geweld jegens de Joden van Israël. Dat meldt de website: brabosh.com
In plaats daarvan is het doel van de kampen, volgens Hamas en PIJ, “om de vlam van de jihad [heilige oorlog] onder de generatie van bevrijding te ontsteken, islamitische waarden bij te brengen en het volgende triomfantelijke leger voor te bereiden op de bevrijding van Palestina.”
De kampen, gerund door de gewapende vleugels van Hamas en PIJ, Izaddin al-Qassam Brigades en Al-Quds Brigades, worden vastgehouden onder de spandoeken “Sword of Jerusalem” en “Vanguards of Liberation”.
(meer…)Nadat de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) onlangs besloten hebben diplomatieke betrekkingen met de staat Israël aan te gaan, kwam er op Twitter en andere sociale media een stroom van kritische- en afwijzende opmerkingen op gang. De Nederlandse activisten van het Palestina Komitee en de BDS Nederland zijn blijkbaar niet blij met dit vredesinitiatief. Je kan je afvragen wat er tegen is als twee landen ambassadeurs uitwisselen en handelsbetrekkingen aangaan. Je kan je ook afvragen of het altijd zo geweest is, dat pro-Palestijnse activisten zich tegen een vredesplan keren.
Dit meldt auteur Kees Broer op zijn website https://keesjemaduraatje.blogspot.com/
Broer is de schrijver van het boek “Vijftig jaar Palestina Comité”.
Maarten Jan Hijmans, bestuurslid van BDS Nederland noemt het vredesplan de “uitverkoop van Palestina”. Nicole Hollenberg, bestuurslid van BDS Nederland spreekt over “uitverkoop van Palestijnse rechten”. Ibrahim Al-Baz van het Palestina Komitee spreekt van “schaamtevol en een schande”.
Amin Abou Rashed, vertegenwoordiger van Hamas in Nederland, verbleef, samen met NIDA kandidaat Oscar Bergamin, in Libanon om voedselhulp aan Libanese burgers te organiseren. Na terugkeer heeft hij een petitie aangeboden bij de ambassade van de Verenigde Emiraten.
De onbevangen waarnemers zou nu nog kunnen opmerken, dat de activisten alles wat uit Donalds Trumps zijn koker komt, afwijzen. De geschiedenis leert ons echter anders.
Slechts een jaar na het oprichten van het Palestina Komitee ontvouwde de Amerikaanse Minister van Buitenlandse Zaken Rogers, in 1970, een vredesplan. Vrede tussen Egypte en Israël en de opening van het Suezkanaal waren de belangrijkste pijlers van het plan.
De activisten waren niet alleen fel tegen, het Komitee viel ook door ruzie uitéén. Eén van de oprichters, Piet Nak, vond namelijk dat ieder plan voor vrede omarmd moest worden.
Vlak voordat de Egyptische president Anwar Sadat, in 1978, een vredesverdrag met de Israëlische premier Menachin Begin sloot, vielen Fatah-leden de kustweg naar Tel Aviv aan, schoten 38 mensen dood, gijzelden een bus en konden ter nauwer nood gestopt worden.
In mijn boek “Vijftig Jaar Palestina Komitee” beschrijf ik dat dit incident voor de voorzitter van het Palestina Komitee, Toine van Teeffelen, aanleiding was zich van geweld te distantiëren.
Helaas werd hij door hardliners overschaduwd en kwam deze afwijzing van geweld nooit naar buiten. Het officiële statement van het NPK sprak van “het verkwanselen van elementaire Palestijnse rechten”.
Het Palestina Komitee en de pro-Palestijnse activisten hebben zich nog nooit voor een vredesplan ingezet of uitgesproken. Toen in 1993 de Oslo-akkoorden werden besproken, klaagde CIDI directeur Ronny Naftaniel dat hij tijdens discussie de enige was die voor vrede pleitte, terwijl de pro-Palestijnse activisten alles afwijzen.
Als de Israëlische premier Barak in het jaar 2000 een akkoord met de Palestijnse leider Arafat wil sluiten, wijzen de pro-Palestijnse activisten dit opnieuw af en steunen in plaats daarvan de zelfmoordterroristen.
Hebben we een verklaring voor de ontbrekende vredeswil bij pro-Palestijnse activisten in Nederland? De invloed van de Verenigde Staten op alle vredespannen tot nog toe, is een belangrijke verklaring. Tenslotte is het Palestina Komitee ontstaan in een tijd toen de Vietnamoorlog nog vol op bezig was en opgericht door leden van het Vietnam comité.
Een andere verklaring is, dat de reden van bestaan weg valt, als er vrede gesloten wordt. Andere landencomité’s zijn al lang opgeheven, terwijl de Palestijnse strijd nog doorgaat. Een aantrekkelijk thema voor querulanten en radikalinski’s.
Niet alleen bij de Pro-Palestijnse activisten, maar bij alle hardliners, kan je stellen, dat afwijzing van elke bemiddeling het voordeel heeft, dat je altijd je eigen gelijk kan behouden en nooit compromissen hoeft te sluiten.
Recente kinderprogramma’s op de officiële Palestijnse televisie moedigen opnieuw terreur aan.
Tevens wordt de vernietiging van Israël bezongen.
Zo zegt een meisje van zeven jaar een gedicht op waarin zij zingt over “de handigheid met een geweer”. Ook zegt zij dat zij haar bloed wil geven voor de Palestijnse president Abbas.
In een ander programma zingen kinderen hoe de grenzen van ‘Palestina’ bepaald worden door “het bloed van de Palestijnse martelaren”. Met het laatste worden moslims aangeduid die omkomen bij (zelfmoord) aanslagen op mensen van andere geloven.
Uit het lied blijkt ook dat de vernietiging van Israël wordt nagestreefd door geweld, namelijk door de “handigheid met het geweer”.
Er wordt namelijk gezongen dat Israël van het uiterste noorden tot het uiterste zuiden ‘Palestina’ zou zijn.
[Klik hier voor de beelden van de uitzendingen.]
Het is het zoveelste bewijs hoe de Palestijnse Autoriteit de Palestijnse kinderen van jongs af aan blijft vergiftigen met het idee dat Israël via geweld vernietigd moet worden.
Dit blijkt uit deze en eerdere Palestijnse televisieprogramma’s [klik hier voor honderden soortgelijke uitzendingen] en uit de Palestijnse schoolboeken.
Een recente studie de NGO IMPACT-se van de nieuwste Palestijnse schoolboeken vond dat daarin nog steeds “haat, geweld en terreur” wordt verheerlijkt en aangemoedigd.
Eén voorbeeld: het castreren en vermoorden van weerloze Israëlische sporters op de Olympische Spelen van München wordt geprezen als “een klap voor de internationale zionistische belangen”.
Ook de volgende Palestijnse generatie wordt niet het belang van vrede maar dat van geweld en terreur onderwezen.
Het is haast overbodig te zeggen dat dit een uiterst grove schending is van zowel de letter als de geest van de tussen de Palestijnen en Israël gesloten vredesakkoorden.
Door deze Palestijnse aanmoedigingen van terreur hebben de Verenigde Staten en belangrijke Arabische landen als Saoedi-Arabië en Egypte hun politieke en/of financiële steun aan de Palestijnen verminderd.
Europa en Nederland lijken hier echter geen moeite mee te hebben – want die vergroten zelfs hun ‘ontwikkelingshulp’.
(Overgenomen van likoed.nl)
Interview met Els van Diggele: ‘Ik concludeerde dat er een eeuw van stagnatie, vernietiging en een machtsstrijd was die over de rug van de gewone Palestijnse Arabieren wordt uitgevochten”
“Mijn eerste boek, ‘Een volk dat alleen woont’, verscheen in 2000 waarin de interne conflicten in Israël met betrekking tot de identiteit van de staat wordt besproken. Ik publiceerde in 2007 mijn volgende boek, ‘Heilige ruzies, christenen in Israël’, dat gaat over de verdeeldheid tussen christenen in Israël”.
Els van Diggele werd geboren in 1967 in het Nederlandse dorp Warmond. Na haar geschiedenisstudies aan de Universiteit in Leiden, volgde ze een postdoctorale cursus journalistiek aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam.
“Ik wilde een trilogie schrijven over de Palestijnse Arabieren. Ik woonde een tijdje in de gebieden van de Palestijnse Autoriteit, zorgvuldig op zoek naar mensen die de waarheid durfden te vertellen. Anders zou ik alleen maar horen: ‘Alles is in orde. De Israëlische bezetting is het probleem’”.
“Mijn eerste inzicht kwam toen een Palestijnse Arabier me vroeg: ‘Schrijf je over onze bezetting? We zijn bezet door onze leiders. De Palestijnse bezetting begint in onze familie met onze vader en ooms. Vervolgens worden we bezet door onze baas en onze leiders. Het individu bestaat niet’. Hij voegde eraan toe: ‘Dat is ons werkelijke en grootste probleem en verklaart de stagnatie van onze samenleving’”.
“Ik heb een jaar binnen de gebieden van de Palestijnse Autoriteit gewoond. Ik heb me niet geregistreerd als journalist bij de autoriteiten. Ik werd op geen enkele manier door de autoriteiten gehinderd, hoewel er mensen waren die me ervan verdachten een spion te zijn. In Gaza heb ik ook geen hinder ondervonden. Interviewen was er zelfs gemakkelijker dan in Judea of Samaria. In Gaza zijn mensen angstig en de samenleving is erg hiërarchisch. Toch waren de mensen meer open, misschien omdat ze armer en wanhopiger zijn. Het werd me duidelijk dat er geen historische eenheid bestaat tussen Judea/Samaria en de Gazastrook. Het is alsof je in verschillende werelden leeft”.
“De enige hindernis die ik tegenkwam was bij de Nablus-universiteit in Samaria. Ik vroeg de studenten naar een moord, gepleegd in 2007. Ik wilde weten wat er was gebeurd en waar het plaats had gevonden. Sommige mensen reageerden met: ‘Welke moord? Ik weet er niets van’. Dit antwoord is kenmerkend voor een cultuur van angst die vaak resulteert in het ontkennen van feiten. Een tweede keer ging ik er samen met een Palestijnse vrouw naar toe, die daar gestudeerd had. Ik moest bij de directie van de universiteit komen die me de toegang verbood”.
“Kijkend door de lens van de geschiedenis naar de Palestijns-Arabische samenleving, concludeerde ik dat er een eeuw van stagnatie, vernietiging en een machtsstrijd was die over de rug van de gewone Palestijnen wordt uitgevochten. Niemand heeft hen iets gevraagd. Deze houding loopt als een rode draad door de Palestijnse Arabische samenleving. Een goed voorbeeld is het verdrijven van de voormalige PA premier, Salam Fayyad. Ik sprak met deze gematigde man en ook met leidinggevenden van Hamas. De gematigde stem heeft geen kans van slagen in de Palestijnse samenleving”.
“Het beeld dat ik heb verkregen uit gesprekken met meewerkende Palestijnen verschilt sterk, van wat ons de afgelopen vijftig jaar is verteld door de NOS en de bekende Nederlandse kranten. Dat achterhaalde beeld vertelt ons, dat de Palestijnse Arabieren machteloze slachtoffers zijn van de Israëlische bezetting die vijftig jaar heeft geduurd”.
“Het nieuwe beeld waarmee ik de situatie begon te begrijpen, was tegenovergesteld aan het beeld dat ik normaal gesproken had, voordat ik aan mijn onderzoek begon. Het was een schokkende maar interessante ontdekking. Ik besefte dat Nederland (nog) niet rijp is voor dit nieuwe inzicht”.
“Ik begon deze situatie langzaam te bevatten. Veel Nederlanders zijn emotioneel betrokken bij de Palestijnse Arabieren. Ze geloven dat ze in een kansarme samenleving leven die men niet mag bekritiseren. Journalisten en deskundigen zijn allebei zo emotioneel betrokken dat ze hun beroep niet langer correct uitoefenen. Veel journalisten zijn onderdeel geworden van hetgeen ze verslaan. Feiten zijn dus niet langer relevant. Dit is het resultaat van vijftig jaar eenzijdige rapportage in West-Europa”.
“Mijn boek uit 2017 over de Palestijnen heeft dan ook als titel: ‘We haten elkaar meer dan de Joden’. Mensen in Nederland zeiden tegen me: ‘U had dit boek niet mogen schrijven. U weet van de bezetting. Alles komt voort uit de koloniale overheersing. De Palestijnse Arabieren zijn nooit in staat geweest om hun eigen regering te vormen omdat ze werden geregeerd door buitenlanders’”.
“Ik antwoordde: de benauwende verdeeldheid onder de Palestijnen houdt al een eeuw aan. Je kunt Engeland of Israël daar niet de schuld van geven”.
“Het is raar dat ik in Nederland met niemand op een serieuze, goed onderbouwde en rationele manier kan praten over mijn boek. Mensen begrijpen de aard van het Midden-Oosten niet. Wapens zijn overal aanwezig in de Palestijns-Arabische samenleving”.
“Fayyad wilde een ordelijke staat creëren door samen te werken met Israël. Hij zei: ‘Een staat is niet alleen ons recht, maar ook onze plicht. We hebben wet en orde nodig, ontwapening en een strijd tegen corruptie’. De Palestijnen wilden dit niet. Ze gaven de voorkeur aan verzet. Abbas werkte Fayyad eruit”.
Bron: Arutz Sheva, Dr. Manfred Gerstenfeld, 7 december 2018
Overgenomen van: radioisrael.nl
Het betreffende boek is inmiddels te verkrijgen
