In de zuidelijke Soedan heeft het christelijke bevrijdingsleger (de Sudan People’s Liberation Army) de verovering van de provincie West-Equatoria voltooid, na twaalf jaar te hebben geleden onder de Moslim legers uit het noorden (de National Islamic Front).
De negerstammen, die er oorspronkelijk woonden, stromen nu terug naar wat er van hun dorpen en huizen is overgebleven.
Aldus ds. Peter Hammond in ‘Frontline Fellowship’.
De laatste stad, die viel voor het licht bewapende leger, dat aanvallende (Russische) helicopters en ‘Antonov’ bommenwerpers trotseerde, was Bo.
De christelijke vlag werd er gehesen (een rood kruis op blauw en wit). De vreugde is onbeschrijfelijk groot, maar de strijd gaat door.
De jongste fase was op 9 maart begonnen, onder de naam ‘Operation Thunderbolt’. Precies volgens plan werden verscheidene divisies verslagen en de garnizoensplaatsen in bezit genomen. Van Amadi en Lui naar Jambo en Yei (een strategisch gelegen stad) en de grensplaatsen Kaya en Kajo-Keji, de fortificatie Lainya en de legerkampen van Goja, Boje en Moga.
Daarna kon men oprukken in de richting van de provinciale hoofdstad Juba.
De Kit rivier was een belangrijk natuurlijk obstakel, want de vijand had de brug opgeblazen, maar ondanks zware regenval kwam aanvoerder Mayardit er met zijn troepen overheen en veroverde vier bases van de Moslims; de Arabische strijdkrachten sloegen op de vlucht. Ze houden nog twee buitenposten van de stad Juba bezet. Moslim hulptroepen uit het gebied van de Boven-Nijl werden verslagen. De garnizoenssteden Torit en Kapoeta, in de aangrenzende provincie Oost Equatoria zijn van de buitenwereld afgesneden.
Inmiddels begon een nieuw offensief, onder de naam ‘Deng Nhial’. Er werden diverse steden en dorpen veroverd. Zelfs in de provincie Bahr-El-Ghazal. Troepen van de ‘Nationale Democratische Alliantie’ (uit het noorden) hebben zich aangesloten bij de christenen, zodat alle Moslim legerkampen langs de Rode Zee onder de voet zijn gelopen, t.w. Algiekh, Atirabi Migileen, Bitay en Ateek.
De radio-nieuwsdienst in de Soedanese hoofdstad Khartoem spreekt nu op een heel andere toon over haar militaire prestaties, in de zin van daar-en-daar “wisten wij ons te handhaven.” Het publiek wordt voorbereid op meer nederlagen en er klinkt enige paniek door in een dagelijks beroep op de bevolking zich aan te melden voor dienstneming in de ‘Popular Defence Force’.
De Moslim minister van voorlichting, El Tayeb Mohamed Kheir, heeft openlijk toegegeven, dat de regering in het oosten van de Soedan in ernstige moeilijkheden verkeert. Hij sprak met bezorgheid over de mogelijke val van de stad Tokar, maar hij geloofde niet in een bedreiging voor de havenstad Port Soedan, omdat die 200 kilometer verderop ligt. Opvallend, dat hij de geografische positie als bescherming noemt, maar niet wat het Soedanese leger kan doen om de christenen tegen te houden. Iedereen daar weet, dat de verbinding met Port Soedan van vitaal belang is voor het voortbestaan van het land en het dictatoriale bewind.
Het bevrijdingsleger is inmiddels opgerukt naar de stad Wau (in de provincie Bahr-El-Ghazal), een knooppunt in de belangrijke spoorwegverbinding met Khartoem en de waterkracht-centrale van Damazin, aan de Blauwe Nijl (van vitaal belang in dit tropische land, waar het gloeiend heet is). Daar krijgt de nationale hoofdstad Khartoem tachtig procent van haar electriciteit vandaan.
De belegerde christelijke troepen in de Noeba-bergen worden vanuit de lucht bevoorraad om de bevolking te kunnen redden, die met uitroeiing wordt bedreigd door de Moslims. Dorpen worden met de grond gelijk gemaakt, oogst op het land verbrand, kerken verwoest, christenen vermoord en hun vee gestolen.
De ‘Frontline Fellowship’ (van protestantse kerken in Zuid-Afrika) is onverminderd doorgegaan met de aanvoer van medicijnen en bijbels.
