Uit een rapport van ‘Flame’ (USA) en een vraaggesprek van David Makovsky (gepubliceerd in ‘The Jerusalem Post’) blijkt, dat premier Binyamin Netanyahoe van Israël vasthoudt aan twee eisen t.a.v. de Arabieren: Wederkerigheid en veiligheid.
m.a.w.: Er moet een eind komen aan de eenzijdigheid van het z.g. ‘vredes-proces’ waarin de staat Israël alsmaar moet geven en daar niets voor terugkrijgt.
Nergens in de geschiedenis heeft een land grondgebied terug gegeven aan de aanvaller. Niettemin gaf Israël de Sinaï terug aan Egypte en Gaza aan de Palestijnen. Dat is absurd. Waarom is vrede in ruil voor vrede niet voldoende?
Dan is er de kwestie van de hoogten van Golan. Voordat Israël dat veroverde was het een verlaten vrijwel onbewoonbaar plateau. De ijverige Joden hebben er steden op gebouwd, fabrieken en van de rest vruchtbare landbouwgrond gemaakt. De Syriërs zeggen, dat ze een historisch recht hebben op die hoogten; dat is dubieus, maar ze zijn bezeten van die gedachte.
President Assad wil het helemaal hebben. Hij kan ze gebruiken als startblok om Israël aan te vallen. Het leger van Israël heeft ze nodig om strategische redenen, voor Israël’s veiligheid. Bovendien komt daar 30% van het drinkwater vandaan. Wie haalt het in z’n hoofd de Golan in de waagschaal te zetten voor een paar vage beloften.
Een Palestijnse staat? Maar Iraël kan niet voortbestaan, als Judea/Samaria (de ‘West Bank’) in vijandelijke handen zijn. Sinds de dag, dat de leider van de socialisten de hand van Arafat stond te schudden, zijn er meer Joden gedood door de Palestijnen dan in enige vergelijkbare periode voor die dag. De bergranden van de ‘West Bank’ domineren de smalle middenstrook van Israël: daar woont 70% van de bevolking van het land en daar staat 80% van Israël’s industriële basis. Als dat gebied verloren gaat, kunnen de Arabieren met wat ‘Katyusha’-raketten dat hele terrein de baas blijven.
De premier zegt: “Wij kunnen ons aan de ondertekende afspraken houden, mits Arafat ervoor zorgt, dat zijn kant er zich ook aan houdt”. “Als onze veiligheid wordt ondermijnd, worden de afspraken ondermijnd”.
Dat geldt dan ook voor Hebron. Uitbarstingen van terrorisme maken normaal leven onmogelijk in de oudste Joodse gemeenschap ter wereld. “Ik wil vooruitgang niet in de weg staan, maar gemakkelijker maken met enige constructieve wijzigingen”. “Wij zetten geen onderhandelingen voort onder de bedreiging van terrorisme. Als de tegenpartij vrede beschouwt als een pauze tussen daden van geweld, zal er nooit vrede komen”. “We vergroten geleidelijk het aantal Palestijnen dat in Israël mag werken, maar we moeten uiterst voorzichtig zijn. Illegale buitenlandse arbeidskrachten zullen verwijderd moeten worden”. “Het Oslo-akkoord heeft Israël geen beperkingen opgelegd ten aanzien van de kolonisten of nieuwe vestigingen. We zullen dus de groei van de bevolking niet in de weg staan”. “De Palestijnse Authoriteit heeft geen recht op enigerlei regeringskantoor in Jeruzalem en mag daar dus geen leden van buitenlandse regeringen ontvangen. Ik hoop, dat ze zich daaraan houden”.
“Er bestaat geen enkele schriftelijke overeenkomst met Syrië of met de U.S.A. betreffende Syrië”.
Efraim Karsh voegde hieraan toe, dat vrede wel het laatste is dat in het hoofd van Assad opkomt. Hij wil, dat alle Arabische landen Israël weer gaan boycotten.
