Wat voor enkele jaren voor velen nog gold als science fiction, dreigt nu werkelijkheid te worden: mensen die geïmplanteerd worden met een biochip waarop informatie staat die in het dagelijkse leven niet meer hoeft te worden onthouden of meegenomen hoeft te worden. Het staat immers op de biochip en die kun je niet meer verliezen omdat het geïmplanteerd is onder de huid van de hand, het voorhoofd of de hals.
De volgende ontwikkeling van de vercomputerisering van de samenleving, de volgende stap na het electronisch betalen via de magneet card en smart card, is de onderhuids aangebrachte biochip die afgelezen zal worden via biometrische scanningapparatuur en alternatieve barcodelezers. Over de implantering van een onderhuidse chip en de mogelijkheden die dit systeem biedt wordt steeds openlijker gesproken.
Ronald Kane, vice-president van Cubic Corporation, een Amerikaans bedrijf dat ‘high tech’ controle-en volgsystemen fabriceert, zei over de implanteerbare chip bij de mens: “Als wij het voor het zeggen hadden, dan zouden wij een chip implanteren bij iedereen, om te beginnen bij al degenen die in een kinderdagverblijf zitten.”
Overal ter wereld wordt geëxperimenteerd met onderhuidse chips, nu nog bij dieren. Het dagblad De Telegraaf sprak op 14 maart 1992 van een implanteerbare chip achter de oren van een koe. In mei vorig jaar spraken de dagbladen van een zg. anti-diefstal chip bij paarden. Met één druk op de knop is het mogelijk te zien wie de eigenaar van het dier is, hoe hij heet en waar hij woont. Het Nederlandse bedrijf Nedap maakt de chips die begin 1994 bij runderen werden ingespoten.
Ook de bevers in de Biesbosch blijken geïmplanteerd te zijn (NRC 25-3-1995). In Artis worden stekelvarkentjes met chips ingespoten (Nederlands Dagblad 8-3-1995). Het idee van verplichte registratie van honden en katten in Nederland door middel van een chip krijgt steeds meer voorstanders.
Dierenartsen lobbyen bij het ministerie. En in bepaalde gebieden van Spanje worden huisdieren gehouden met chips. Welke technische onoverkomelijkheden bestaan er eigenlijk nog om dit ook bij mensen door te voeren?
In Singapore loopt iedereen momenteel met een ‘high tech’ identificatiekaart rond, compleet met pasfoto, duim-en vingerafdrukken, naam, woonadres en andere persoonlijke gegevens. Deze informatie op een chip brengen en onderhuids inbrengen is geen enkel probleem.
De Amerikaanse World Future Society spreekt openlijk over kleine computertjes die in het menselijk lichaam worden gebracht met het doel de prestaties van de hersenen en het geheugen te verbeteren. Een topman van dit genootschap met 27.000 leden wereldwijd, zegt: “Een geïmplanteerde biochip kan bij de mens op diverse manieren worden gebruikt. Een nummer kan worden toegekend meteen na de geboorte zodat iemand zijn hele leven lang gevolgd kan worden. Dit nummer moet op de hand aangebracht worden en kan als universele vorm van identificatie worden gebruikt.” Een idee dat eerder gelanceerd werd in 1993 tijdens een congres in Sydney door de Australische professor Trevor Dean.
Hij is er een voorstander van dat alle babies in Australië meteen na de geboorte op hun linkerbil van een identificatie merkteken worden voorzien.
Het Amerikaanse blad ‘Science News’ meldt dat er nieuwe electronische apparatuur is ontwikkeld waarmee de hersenen direct kunnen worden afgeluisterd. Het is mogelijk direct met de neuronen van de hersencellen te communiceren. En de ‘Wall Street Journal’ meldde kort geleden dat het nu reeds mogelijk is levende hersencellen met microchips te verbinden. Critici zeggen dat daarmee echt de grenzen zijn overschreden en dat het mogelijk is ‘een leger van killer-zombies’ te creëren.
Recentelijk zei een topambtenaar van het Witte Huis op een conferentie die gefinancierd werd door IBM: “De smart card is een prachtig idee, maar nog beter zou zijn een chip in het oor.(…) We moeten over de grenzen van de smart card heen stappen en iets van de technologie gebruiken die voorhanden is”.
En als klap op de vuurpijl meldde ‘De Automatiseringsgids’ op 10 juni 1994 dat elke wereldburger moet worden voorzien van een uniek identificatienummer. Deze stelling werd gelanceerd op het zevende internationale congres over dataverwerking in de sociale zekerheid. Wordt dit nummer onderhuids ingebracht of bestaan daarvoor nu nog te veel bezwaren?
