door Het KNP | feb 3, 2015 | Geen categorie
Met de Nieuwe Wereld Orde duiden we op het streven van een elitaire groep naar een wereld systeem, waarbij er een wereldregering, wereldreligie en een wereldeconomie zal zijn. Eind jaren ’80 heeft het KNP hierover al gepubliceerd. Ook hebben we deze trend gevisualiseerd in een schema. Dit schema kent haar beperkingen, net als elk model van de werkelijkheid onvolledig is. Niettemin geeft het een beeld van de ontwikkelingen die gaande zijn.
[third]
[/third]
[third]
[/third]
[third]
[/third]
Nieuwe Wereld Orde en de eeuw van Aquarius
Onderstaande youtube video’s geven een idee hoe deze NWO vorm zal krijgen en de achterliggende ideeën en ideologieën.
Deel 1 Aquarius The Age of Evil. Kijk op youtube voor meer delen.
Meer artikelen over de Nieuwe Wereld Orde
NWO Artikelen
Externe links
President Putin over de Nieuwe Wereldorde (2007)
door Het KNP | jan 15, 2015 | Islam
In 2001 werden wij (het KNP) door een zeer bekende televisie presentator benaderd met de vraag of wij aan islamofobie leden. Dit naar aanleiding van een publicatie over de toename van het aantal moslims in Duitsland. Zie hier het artikel
Bovengenoemd artikel gaat in op de plannen van Abu Hamza om de Islam de invloedrijkste religie te maken d.m.v. de Jihad.
Afgelopen vrijdag heeft de zogenoemde ‘terreurimam’ Abu Hamza een levenslange gevangenisstraf opgelegd gekregen voor het kidnappen van 16 toeristen in Yemen in de jaren ’90. Hamza werd in mei 2014 veroordeeld voor 11 aan terrorisme gerelateerde beschuldigingen, waaronder het kidnappen van 16 toeristen in Yemen in 1998, het steunen van terroristen en een poging tot het opzetten van een trainingskamp voor terroristen.
Hamza is een voormalig imam van de Finsvury Park moskee in Londen. In 2012 werd de in Egypte geboren Hamza door het Verenigd Koninkrijk uitgeleverd aan de Verenigde Staten. De van haat predikende imam werd in 2004 door de Britse politie gearresteerd op verzoek van de Amerikanen. Blijkbaar had de UK geen grond om de terreurverdachte eerder te veroordelen (zie hiervoor artikel in The Guardian van 20 mei 2014)
In 2001 en in 2006 heeft het KNP in verschillende artikelen die u hier en hier kunt lezen, al aandacht besteed aan deze man en het beleid van westerse regeringen om de radicale moslims gunstig te stemmen! Hieronder een citaat uit een van de artikelen.
Kijk eens naar wat er in de Negentiger Jaren gebeurd is. De veiligheidsdiensten waren op de hoogte van Abu Hamza en soortgelijke predikers. Zij wisten dat Londen het centrum voor Islamitische terroristen werd. De politie wist het. De regering wist het. Toch werd niets gedaan.
De hele benadering van de militante Moslims was gericht op gunstig stemmen. 7 juli bewees dat deze benadering niet werkt. Toch wordt die methode nog steeds gevolgd. Er is bijvoorbeeld een boek, de Edele Koran, een nieuwe weergave van de betekenis ervan in het Engels. In Moslim boekwinkels is het openlijk te koop. Het roept op tot het doden van Joden en Christenen en het zet een strategie uit voor het doden van ongelovigen en het bestrijden van hen. De regering heeft totaal niets gedaan om de verkoop van het boek tegen te gaan. “Waarom niet? Ministers hebben beloofd religieuze haat te straffen, de verheerlijking van het terrorisme een misdaad te noemen; toch doen zij niets aan het boek waarin aan beide op grove wijze schuldig gemaakt is.
Hoewel de rechter van het district Manhattan, Katherine Forrester herhaaldelijk heeft gezegd dat Hamza geen berouw heeft getoond over zijn daden en dat zodra hij vrij zou komen de wereld niet veilig is, denkt zijn familie daar nog steeds anders over. Tot de laatste minuut proberen zij de rechter ervan te overtuigen dat ‘Hij een erg vriendelijk en behulpzaam man’ is. Volgens zijn vrouw ‘heeft hij veel mensen geïnspireerd in de gemeenschap’ en zijn zoon noemt hem ‘een geweldige en liefdevol vader voor zijn kinderen’.
De 56 jarige Abu Hamza heeft zijn beschuldigingen altijd ontkend.
Zie hier meer berichten over de Islam
door Het KNP | dec 29, 2014 | Massamedia
De Duitse journalist Udo Ulfkotte onthult in zijn bestseller Gekaufte Journalisten hoe hem geleerd werd ‘te liegen, te verraden en niet de waarheid te vertellen aan het publiek.’ De voormalige journalist van de Frankfurter Allgemeine Zeitung, één van Duitslands grootste dagbladen, werd stiekem betaald door de CIA en de Bundesnachrichtendienst, om het nieuws te manipuleren in het voordeel van de Verenigde Staten en in het nadeel van de vijanden van Amerika. Volgens Ulfkotte is de Westerse media door en door corrupt. “Sommige media zijn niets meer dan propagandadiensten van politieke partijen, geheime diensten en financiële instellingen.”
Udo Ulfkotte: “Ik ben de eerste die zichzelf beschuldigt en die bewijst dat vele anderen medeschuldig zijn.”
Omgekochte journalisten, wie zijn dat?
We hebben het hier over marionetten, journalisten die alles zeggen of schrijven wat ze gevraagd wordt door hun opdrachtgevers. Als je ziet hoe de mainstream media verslag doen over het conflict in de Oekraïne, en als je weet wat zich daar werkelijk afspeelt, dan krijg je een goede indruk van wat ik bedoel. Vanuit de coulissen wordt aangestuurd op een oorlog met Rusland – en Westerse journalisten zetten hun helmpjes op.
U was zelf een omgekochte journalist, en nu bent een klokkenluider.
Ik schaam me dat ik er zelf deel van uitmaakte. Helaas kan ik het niet ongedaan maken. Het is ook geen excuus dat mijn superieuren bij de Frankfurter Allgemeine wisten wat ik deed en het goedkeurden. Nu ben ik, voor zover ik weet, de eerste die zichzelf beschuldigt en die bewijst dat vele andere journalisten medeschuldig zijn.”
Hoe werd u een omgekochte journalist?
Het begon al snel nadat ik in dienst was gekomen van de Frankfurter Allgemeine Zeitung. Ik leerde dat het heel normaal was om in te gaan op uitnodigingen voor luxe reisjes en om als wederdienst positief te berichten . Ik werd uitgenodigd door het German Marshall Fund Of The United States voor een reis door de Verenigde Staten. Ze betaalden al mijn onkosten en brachten mij in contact met Amerikanen aan wie ze me graag wilden voorstellen. Zo is het begonnen, en ik was lang niet de enige. De meeste journalisten van grote en gerespecteerde media onderhouden nauwe contacten met het German Marshall Fund Of The United States, de Atlantik-Brücke (in Nederland: de Atlantische Commissie, EvdB) of andere zogeheten Atlantische organisaties. Veel van die journalisten zijn zelfs lid of ‘fellow’. Ik ben zelf fellow van het German Marshall Fund.
Als je eenmaal in zo’n netwerk zit, dan raak je bevriend met Amerikanen die zorgvuldig voorgeselecteerd zijn Zo ontstaat er en samenwerking met mensen van wie je denkt dat het je vrienden zijn. Ze strelen je ego, geven je het gevoel dat je belangrijk bent voor ze. En van het een komt het ander. Vroeg of laat vraagt iemand je een gunst te verlenen. “Zou je iets voor me willen doen?” Als je dat hebt gedaan, komt er weer een andere die je vraagt hem ergens mee te helpen. Zo word je geleidelijk gehersenspoeld. Voordat ik er erg in had, zag ik in de krant artikelen verschijnen waar mijn naam boven stond, maar die waren geschreven door agenten van inlichtingendiensten, en dan voornamelijk de Bundesnachrichtendienst.”
Uw leidinggevenden wisten hiervan?
Zeker. Zoals ik het zie, en in retrospectief, stuurden ze mij er zelfs op uit om te spioneren. Zo werd ik op het vliegtuig gezet naar Irak. In die tijd werd Saddam Hoessein nog gezien als een ‘good guy’, als een trouwe bondgenoot van de Verenigde Staten. De Amerikanen steunden hem in de oorlog tegen Iran. Op zo’n 35 kilometer van de grens, in het Iraanse Zubaidat, was ik getuige van een Iraakse gifgasaanval, waarbij duizenden Iraniërs omkwamen en gewond raakten. Ik deed precies wat mij was opgedragen. Ik maakte foto’s van de gasaanval. Maar terug in Frankfurt bleek dat mijn superieuren weinig interesse toonden in de gruweldaad waarvan ik getuige was geweest. Ik mocht er een artikel over schrijven, maar hiervoor werd mij nauwelijks de ruimte geboden, alsof het nieuws waarmee ik kwam er nauwelijks toe deed. Tegelijk vroegen ze mij de foto’s die ik had gemaakt over te dragen aan Verband der Chemischen Industrie, de branchevereniging van chemiebedrijven in Frankfurt . Ik wist toen al dat het gifgas dat zoveel Iraniërs het leven had gekost afkomstig was uit Duitsland. ”
Waarom ziet u dit als een bewijs dat u er op uitgestuurd werd om te spioneren? Welk commercieel belang zouden die foto’s gehad kunnen hebben voor de Duitse chemische industrie?
Ik heb geen idee.”
Wat is uw mening over persreizen? Deelnemende journalisten verdedigen zich door te zeggen dat ze zich heel goed een onafhankelijke mening kunnen vormen en dat ze nergens toe verplicht worden.
Ik heb duizenden persreisjes gemaakt en heb nooit negatief geschreven over degenen die de reisjes bekostigden. Je bijt niet in de hand die je voedt. Zo begint de corruptie. Dat is precies de reden waarom publicaties als Der Spiegel hun redacteuren niet toestaan persreisjes te accepteren die ze niet zelf betalen.”
In uw boek noemt u vele journalisten die op de loonlijst staan van Washington. Hoe zit dat met Moskou en Beijing? Waarom lezen we daar niks over? Spenderen de Amerikanen meer geld aan het beïnvloeden van journalisten?
Ik beweer niet dat Rusland en China geen journalisten omkopen. Maar ik heb daar zelf geen ervaring mee. Ik beschrijf alleen wat ik weet en waarvan ik bewijzen heb.”
Klokkenluiders lopen grote risico’s. Hoe zit dat met u? Is er geprobeerd publicatie van het boek te voorkomen?
Nadat ik de Frankfurter Allgemeine had verteld over de publicatie van mijn boek, stuurden hun advocaten mij een brief waarin ze dreigen met allerlei juridische maatregelen als ik de goede naam van medewerkers zou aantasten of bedrijfsgeheimen zou prijsgeven. Maar het maakt mij niet uit. Want ik heb geen kinderen voor wie ik moet zorgen. En ik verwacht ook niet nog heel lang te leven. De gifgasaanval die ik meemaakte in Iran heeft ook mijn gezondheid ernstig geschaad. Ik heb sindsdien drie hartaanvallen gehad. Je zou kunnen zeggen dat ik de enige nog levende Duitser ben die kan navertellen hoe het is getroffen te worden door Duits gifgas .”
In uw boek noemt u volop namen van omgekochte journalisten. Hoe gaat het met ze? Worden ze ontslagen? Proberen ze hun naam te zuiveren?
Het is geen enkele Duitse mainstream journalist toegestaan mijn boek te bespreken. Dit op straffe van ontslag. We hebben nu dus een bestseller waar geen enkele journalist over mag spreken of schrijven. Nog schokkender: er zijn gerespecteerde journalisten die volledig van de radar zijn verdwenen. Het is een interessante situatie. Ik had gedacht en gehoopt dat ze mij zouden aanklagen en voor de rechter slepen. Maar ze weten niet wat ze moeten. De Frankurter Allgemeine heeft zojuist aangekondigd dat er 200 medewerkers worden ontslagen, omdat ze in een hoog tempo grote aantallen abonnee’s verliezen. Maar aangeklaagd word ik niet. Ze weten dat ik alles kan onderbouwen met bewijzen.”
Als critici je niet kunnen pakken op de inhoud, dan vallen ze je vaak aan op je persoon. Tot dusver is uw boek in Nederland slechts door één landelijk dagblad besproken. Volgens Het Parool heeft u theorieën over van alles en nog wat, van de mysterieuze verdwijning van bigbandleider Glenn Miller in 1944, tot de oorzaak van de bacteriële Ehec-epidemie uit 2011. Ook spreekt Het Parool snerend over uw ‘strijd tegen de euro en de islam, en over uw betrokkenheid bij een extreem-rechtse organisatie, Pax Europa. Verder neemt de krant u kwalijk dat u dezelfde vrienden heeft als islam-criticus Ayaan Hirsi Ali.
Laat me niet lachen. Ik heb nooit een eigen theorie geopperd over de verdwijning van Glenn Miller. Ik heb slechts de Bundesnachrichtendienst geciteerd over deze zaak. Zie mijn boek Verschlussache BND. Die Parool-journalist slaat ook de plank volledig mis over Pax Europa. Daar ben ik al jarenlang geen lid meer van, juist omdat ze mij te rechts zijn geworden. Ook weet ik niks van de vriendenkring van Ayaan Hirsi Ali. Ik ken deze mevrouw ook helemaal niet. Ik heb haar simpelweg nooit ontmoet. Het enige wat klopt aan het artikel is mijn afkeer van de islam. Maar ik vraag mij af hoe die journalist zou denken over de islam als hij in mijn plaats was geweest. In Herat, Afghanistan werd ik door de Taliban gedwongen mijn christelijk geloof te verlaten en mijzelf te bekeren tot de islam. Ze dreigden mijn keel door te snijden en mij te onthoofden met een zwaard.”
In Duitsland is er heel wat te doen over de manier waarop de media berichten over Rusland en Oekraïne. De programmaraad van de publieke zender ARD betichtte de ARD van eenzijdige berichtgeving, de Duitse raad voor de journalistiek veroordeelde Der Spiegel vanwege de inmiddels beruchte cover Stoppt Putin jetzt!, er worden protestdemonstraties gehouden bij kantoren van nieuwsorganisaties – en er zijn berichten over redacties die omkomen in de boze brieven van kijkers, lezers en luisteraars. Hoe verklaart u dit?
Veel van mijn landgenoten hebben het gehad met nieuwsmedia die, in plaats van objectief te berichten, stemming maken en de geesten rijp maken voor een oorlog met Rusland. Dat is de waarheid. Je kunt het zien aan de snelheid waarmee deze media de laatste maanden grote aantallen abonnees verliezen.”
U heeft samen met een aantal vooraanstaande vakgenoten 3 oktober uitgeroepen tot Tag der Wahrheit. Jullie riepen journalisten op in ‘leugenstaking’ te gaan en alleen nog maar de waarheid te vertellen. Hoe is dit verlopen?
We hebben geen verschil in de verslaggeving waargenomen die dag. Maar ik ontvang wel steeds meer vertrouwelijke emails van collega’s die mij om advies vragen. Ze willen weer naar zichzelf in de spiegel kunnen kijken en zijn daarom op zoek naar een bijpassende baan.”
Denkt u dat de alternatieve media een volwaardig alternatief kunnen bieden voor de mainstream media? Zijn mensen beter geïnformeerd als ze uw advies opvolgen en de krant de deur uitdoen en de journaals wegzappen? Zijn er websites of blogs die u uw lezers zou willen aanbevelen?
Ik denk echt dat het is afgelopen met de betaalde journalistiek. En nee, ik onthoud me van aanbevelingen voor websites of blogs. Maar in het algemeen wil ik wel zeggen dat ik het internet fantastisch vind.”
N.a.v: Udo Ulfkotte, Gekaufte Journalisten. Wie Politiker, Geheimdienste und Hochfinanz Deutschlands Massenmedien lenken (Rottenburg: Kopp Verlag, 2014), gebonden, 336 p.
Bron: Novini
door Het KNP | dec 28, 2014 | Geen categorie
Nomadische herders op de Mongoolse steppe hebben te lijden onder een grote ijzerertsmijn, die grotendeels gefinancierd is met Europees geld. Maar mensen die klagen worden zwaar geïntimideerd. Dat is de conclusie van een casestudie die de Nederlandse Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) half december uitbracht over het Mongoolse bedrijf Altain Khuder, dat de mijn uitbaat. Het rapport is de eerste in een reeks over de sociale en ecologische effecten van de mondiale ijzerertsindustrie, waarin wordt samengewerkt met organisaties als CEE Bankwatch en OTWatch.
Altain Khuder is de op één na grootste ijzerertsproducent in Mongolië en sinds 2006 eigenaar en exploitant van de Tayan Nuur ijzerertsmijn in de provincie Gobi Altai. Het bedrijf heeft herders die in het mijngebied woonden van het land verdreven. Hoewel het de herders heeft gecompenseerd, laat het rapport zien dat financiële compensatie niet volstaat wanneer mensen voor hun bestaan afhankelijk zijn van hun land en land bovendien gemeenschappelijk bezit is.
“Herders hebben een financiële vergoeding gekregen”, zegt Tim Steinweg, senior onderzoeker bij SOMO, “maar daar kunnen ze geen nieuw land van kopen, omdat het land door de gemeenschap wordt verdeeld. Sterker nog, de vergoeding heeft het juist lastiger gemaakt omdat het heeft geleid tot conflicten binnen de gemeenschap.”
Maar ook de herders die verder weg wonen, voelen zich benadeeld. Omdat het woestijnachtig is, leidt verkeer en vervoer er tot enorme stofoverlast. “Dat is een bekend probleem in Mongolië”, aldus Steinweg. “Het zijn zeer zware vrachtwagens, die de grond kapot rijden. Dat genereert zo veel stof dat de mensen in het gebied, en vooral hun vee, daar vaak ziek van worden. Volgens de herders zijn er tientallen dieren door overleden. Op dit moment bouwt het bedrijf een speciale weg om de ijzererts te exporteren naar China, 168 kilometer verderop. Maar de bouw hiervan zorgt net zo goed voor een groot stofprobleem.”
De herders vinden dat ze niet voldoende betrokken zijn bij de planvorming, terwijl de nieuwe weg hun land doorkruist en het graasgebied van hun vee beperkt. “De aanleg van dergelijke infrastructuur wordt vaak gepresenteerd als een voordeel voor de omliggende gemeenschappen. Maar het doorsnijdt juist het land dat door de kuddes wordt doorkruist.”
De onderzoekers hebben een twintigtal herders gesproken, maar gaan ervan uit dat meer mensen met dezelfde problemen kampen.
Mensen die zich kritisch uitspreken, worden geïntimideerd, zegt Steinweg. “Ze zijn zelfs aangeklaagd wegens ‘georganiseerde laster’, waar tot twintig jaar op staat. De aanklacht is telkens afgewezen, maar het bedrijf ging keer op keer in hoger beroep, waarvoor de aangeklaagden verschillende reizen naar de hoofdstad moesten maken. Het kost twee volle dagen om er alleen al te komen. Dit heeft veel spanningen en problemen opgeleverd.”
Het is geen nieuws dat mijnen leiden tot problemen in de lokale gemeenschap. Altain Khuder is alleen wel een bijzonder geval, niet alleen omdat het critici zo vijandig benadert, maar ook omdat het wordt gefinancierd door de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (EBRD). De EBRD steunt de mijn met een lening van 55 miljoen dollar (44 miljoen euro).
De EBRD schrijft haar klanten duidelijke sociale en ecologische standaarden voor. Volgens de onderzoekers moet de bank beter toezien op naleving hiervan.
Bron: IPSnieuws
door Het KNP | dec 20, 2014 | Geen categorie
Eric Schlosser is een Amerikaanse onderzoeksjournalist die het boek schreef ‘Command and control’, waarin hij een zeer lange lijst van kernwapenincidenten in de VS beschrijft. De rode lijn doorheen het boek is dat kernwapens de gevaarlijkste machines in de wereld zijn, dat zij stuk voor stuk onderhevig zijn aan slecht functioneren en menselijke fouten, en dat zij ons slechts een illusie van veiligheid brengen. Hier volgt een vrij letterlijk verslag van zijn lezing op 6 december in Wenen, tijdens het Ican-burgerforum.
De twee grootste bedreigingen voor deze planeet zijn klimaatsverandering en kernwapens. In tegenstelling tot de overvloedige berichtgeving inzake klimaatsverandering, gaat er in verhouding jammer genoeg zeer weinig publieke aandacht naar kernwapens. Beide bedreigingen zijn door de mens veroorzaakt en onomkeerbaar. In het geval van klimaatsverandering bestaat er misschien nog een mogelijkheid om het proces te vertragen en de gevolgen ervan deels te bestrijden. Bij een kernexplosie treden de gevolgen echter onmiddellijk op en deze zijn niet omkeerbaar.
De publieke opinie lijkt evenwel niet geïnteresseerd in de kernwapenproblematiek, hoewel die een existentiële bedreiging vormt voor de mensheid. De helft van de inwoners van de VS was nog niet geboren tijdens de Koude Oorlog, toen de angst voor een atoomoorlog algemeen was. Sinds Nagasaki is er geen stad meer vernietigd door een kernwapens. Daarom zijn we misschien ingedommeld en denken we dat het niet meer kan gebeuren. Maar het is niet omdat het de jongste 69 jaar niet meer plaats vond, dat het niet meer kan gebeuren. Dat is een gevaarlijk manier van denken. Sommige experts in academische kringen durven zelfs luidop te beweren dat kernwapens van de wereld een veiligere plaats maken. Hoe meer landen over kernwapens beschikken, hoe beter zo luidt het. Het feit dat er de voorbije 69 jaar geen nucelaire kernwapens gebruikt werden bewijst volgens deze opiniestroming dat leiders voorzichtiger zijn om oorlogen te voeren, m.a.w. nucleaire afschrikking werkt. Er valt misschien wel iets voor te zeggen, maar het grote probleem met deze theorie is dat afschrikking werkt,… tot het niet meer werkt! Het is een puur psychologisch spel, we dreigen met de totale vernietiging van de burgerbevolking van andere kernwapenstaten, zodat zij ons niet zouden aanvallen. Zo een gevaarlijk spel kan wel eens fataal aflopen.
We hoorden al genoeg wat de effecten zijn als afschrikking faalt en er dus kernwapens ontploffen. Maar wat is de realiteit achter dit zelfgenoegzame en onkundige academische concept van afschrikking? Nucleaire wapens zijn geen gewone symbolen van nationale grootsheid. Het zijn door de mens gemaakte machines. Dat is verontrustend, want als je kijkt naar onze technologische geschiedenis falen alle machines op een bepaald ogenblik: broodroosters, computers, auto’s, vliegtuigen… Nucleaire wapens zijn de gevaarlijkste machines die ooit ontworpen werden. De kernwapens staan evenwel niet op zichzelf. Ze worden gekoppeld aan andere machines zoals vliegtuigen, raketten, die op hun beurt gekoppeld weer gekoppeld zijn aan nog andere machines zoals computers en communicatienetwerken. En op het einde van deze keten van machines zit iets wat ons nog meer zou moeten verontrusten: de mens. De mens is zeker geen onfeilbaar wezen.
We zijn beter in het ontwerpen van complexe technologische systemen, dan in het controleren ervan als er iets mis gaat. Kan de VS zijn eigen kernwapens controleren? Hoe kan de VS garanderen dat ze niet worden gestolen, gesaboteerd, zonder toelating gelanceerd, of ontploffen door een blikseminslag of een ongeluk. Ik doorzocht duizenden pagina’s in documenten die bekomen werden op basis van de Freedom of Information Act. Ik praatte met voormalige hoge officieren in het Pentagon, nucleaire wetenschappers, piloten, techneuten en commandanten van nucleaire eenheden. Ik hoorde keer op keer dat het miraculeus was dat er de voorbije decennia geen stad vernietigd werd door een kernwapen.
De technologie kan op elk moment tussen onze vingers slippen. Laten we terugkeren naar de allereerste kernbomtest (Trinity-test) in juli 1945 in de VS. Daar hadden de meest brilliante wetenschappers die meewerkten aan de ontwikkeling van kernwapentechnologie in feite geen idee van hoe groot de explosiekracht zou zijn van de allereerste kernexplosie. Schattingen liepen uiteen van 0,3 kiloton TNT (Robert Oppenheimer) tot 450 kiloton (Edward Teller), het werd zelf onderwerp van een weddenschap. Een andere wetenschapper dacht dan weer dat het niet zou werken. Er bestond ook een serieuze angst dat de hele atmosfeer vuur zou vatten, waardoor alles op aarde zou opbranden. Ze berekenden meer dan een jaar of dat al dan niet zou gebeuren, en uiteindelijk wisten het ze nog steeds niet toen de test uitgevoerd werd. Zo weinig weten we dus.
En datzelfde gebrek aan controle, de overmoed en de arrogantie blijven doorwerken tot op de dag van vandaag. Hoewel ze niet zeker konden uitsluiten of de aarde al dan niet volledig zou opbranden, gingen ze toch verder met de test in 1945. In mijn boek ga ik door een lange reeks van ongelukken en bijna-rampen. Er waren talrijke voorvallen waarbij Amerikaanse steden per ongeluk bijna van de kaart geveegd werden. In januari 1961 vond een van de meest bijzondere ongelukken plaats, luttele dagen nadat de nieuwe president Kennedy in het Witte Huis arriveerde. Een B52 bommenwerper vloog met 2 zeer krachtige kernbommen (elk 3,9 megaton TNT) over de VS. Door een gewicht-onbalans brak het vliegtuig uit elkaar, van de vier veiligheidsmechanismen vielen er drie uit. Uiteindelijk voorkwam slechts één eenvoudige schakelaar een gigantische nucleaire catastrofe in de Amerikaanse staat Noord-Carolina, toen de kernbommen de grond raakten. Met veel geluk voorkwam een schakelaar -die in andere gevallen niet goed functioneerde- een vuurstorm in Noord-Carolina en nucleaire fall out langs de hele Oostkust van de Verenigde Staten. Hetzelfde type schakelaar bleek later in een ander incident helemaal niet zo betrouwbaar, toen vier kernbommen van een vliegtuig geladen werden: het vliegtuig had rondgevlogen met vier volledig op scherp staande kernbommen.
Robert McNamara was nog maar enkele dagen defensieminister ten tijde van dit ongeluk. Hij was enorm geschrokken. Maar hij schrok nog meer toen hij enkele weken later hoorde dat er géén slot zat op de Amerikaanse kernwapens. Niets weerhield een soldaat in de VS, maar ook in de landen met vooruitgeschoven Amerikaanse kernwapens, ervan om een kernwapen op eigen initiatief tot ontploffing te brengen. Korte tijd later kwam de film ‘Dr. Strangelove’ uit, over een Amerikaans legergeneraal die gek wordt en een kernoorlog ontketent met de USSR. Het Pentagon en de Amerikaanse luchtmacht waren woedend en ontkenden dat dit kon gebeuren. We weten nu dus dat zij logen. De film was veel waarheidsgetrouwer dan alles wat we te lezen kregen in de media. McNamara deed er alles aan om op alle Amerikaanse kernwapens een slot te krijgen. Enkel de discipline en de professionaliteit van het Amerikaanse leger zorgden ervoor dat er geen kernwapen tot ontploffing gebracht werd door een individuele soldaat.
Wat McNamara mij ook leerde was dat er geheime Pentagon-studies gemaakt werden op het einde van de jaren ’40 die moesten bepalen hoeveel kernwapens de VS nodig had om de Sovjet-Unie volledig uit te schakelen. Dat waren 150 tot 200 kleine kernbommen (type Hiroshima of Nagasaki). Op het moment dat McNamara dit rapport ter ore kwam, beschikte de VS over een arsenaal van 32000 kernwapens. Hoe kan verklaard worden dat de VS opgescheept raakte met zoveel kernwapens als twintig jaar daarvoor al duidelijk werd dat er slechts 200 kernbommen nodig waren om de Sovjet-Unie van de kaart te vegen? Elke individuele stap in de kernwapenwedloop maakte toentertijd perfect rationeel zin, maar alle stappen samen waren totale waanzin.
Officieel geeft het Pentagon 32 serieuze kernwapenongelukken toe. Maar uit de vrijgegeven documenten vallen tussen 1950 en 1968 meer dan 1000 significante ongelukken af te leiden, sommigen triviaal van aard, sommigen helemaal niet. En altijd zijn het slechts kleine aanleidingen die leiden tot een ongeluk. Een van de ongelukken was het zogenaamde Damascus-incident waarbij in 1980 een stuk gereedschap 24 meter diep viel in een raketsilo in de staat Arkansas. Daarbij werd een een gat geslagen in de brandstoftank van een intercontinentale ballistische kernraket, waarna de weggelekte brandstof ontplofte. De W53 kernkop (9 megaton TNT) werd tot 30m buiten de nucleaire site weggeslingerd. Bij een ander incident vloog per ongeluk de kernkop van een kernraket toen een onderhoudsmedewerker het inbraakalarm op de kernwapensite probeerde te herstellen. Bij nog een ander incident boven Groenland vloog een bommenwerper geladen met vier kernbommen in brand omdat een personeelslid vier lederen kussen meebracht op het vliegtuig, en die te dicht plaatste bij het koelsysteem.
We vinden keer op keer machines en systemen uit die te gecompliceerd zijn om te controleren. Keer op keer kreeg ik te horen dat we het aan veel geluk te danken hebben dat de Koude Oorlog gepasseerd is zonder dat er steden vernietigd werden. Het probleem met geluk is dat we daar niet altijd op gaan kunnen rekenen. De Koude Oorlog is ondertussen al een tijdje gedaan, maar de incidenten blijven plaatsvinden. Enkele jaren terug werden er kernwapens op een vliegtuig geladen en die werden over de VS gevlogen zonder dat iemand het wist, te wijten aan menselijke fouten. Bij een ander incident enkele jaren terug verloor het Amerikaans leger een uur de controle over 50 intercontinentale ballistische Minuteman-raketten, foutje in het computersysteem. Dat bracht het leger tot de vraag: kunnen de systemen gehackt worden?
Edward Snowden, die werkte voor het NSA (National Security Agency), wist de grootste geheimen te ontfutselen aan het meest geheime agenstschap ter wereld. NSA heeft toegang tot de lanceercodes van kernraketten, wie garandeert dat Snowden of anderen ze niet kunnen bemachtigen? De VS heeft zeer transparante procedures in vergelijking met de Russische of Chinese wapensystemen. Niemand weet hoe de systemen daar werken of hoe sterk ze beveiligd zijn. Enkele jaren terug waren er ook incidenten in de VS met het militair personeel dat verantwoordelijk is voor het kernwapenarsenaal: van spieken tijdens de examens tot drugsgebruik. Eén luitenant gebruikte XTC (verliefdheidsgevoelens), maar ook amfetamine (opwekkend). Ook in Rusland waren er zonder twijfel alcohol-incidenten. Om even patriottisch te klinken, de VS vond de kernwapentechnologie uit en perfectioneerde deze, we hebben wellicht meer ervaring dan gelijk welk land en toch hebben we onszelf verschillende keren bijna opgeblazen. Wat dan met andere landen die veel minder ervaring hebben? Het zijn niet alleen de landen die we ermee bedreigen, maar ook de landen die kernwapens bezitten die een groot gevaar lopen.
De conferenties van Ican vormen het epicentrum van een nieuwe anti-nucleaire beweging. En de VS zou meer leiderschap op zich moeten nemen gezien de grote historische verantwoordelijkheid. Ik was zeer trots toen Obama in 2009 zijn visie van een kernwapenvrije wereld aankondigde in Tsjechië. Hoewel we veel kritiek kunnen hebben op Obama wegens een gebrek aan vooruitgang, moeten we er wel rekening mee houden dat hij deze visie lanceerde in weerwil van de heersende sentimenten in de VS: daar is geen grote sterke publieke opinie tegen kernwapens. Het bewerken van de publieke opinie is de grote opdracht voor de antikernwapenbeweging. Ik hoop wel dat die zich niet enkel keert tegen de kernwapens VS, maar ook tegen de kernwapens van de andere kernwapenstaten zoals Rusland. De aanwezigheid van miljoenen protesterende mensen in de straten van grote steden overal ter wereld, zoals in de jaren ’80 zal noodzakelijk zijn. Het zal een brede coalitie moeten zijn die het behalve over kernontwapening, niet noodzakelijk over alles eens is, een coalitie gaande van radicaal en religieus geïnspireerde groepen tot voormalige Republikeinse defensiefunctionarissen. We moeten de illusie doorprikken dat kernwapens ons veiligheid brengen. Over de hele wereld zijn er duizenden wapens opgesteld die specifiek ontwikkeld werden om ons en alles en iedereen wat ons dierbaar is om het leven te brengen. Die wapens moeten afgeschaft worden.
Bovenstaand artikel geschreven door Pieter Teirlinck en overgenomen van de Belgische site: www.vrede.be
